Historia Wągłczewa i Kościoła

Wzmianki historyczne o Wągłczewie sięgają XI wieku. Na początku XII wieku Wągłczew był wsią królewską. Od XIII wieku Wągłczew jest powiązany z zakonem Kanonik Regularnych z Miechowa, a później, z zakonem Augustianów z Wrocławia. W 1250 roku Kanonicy Regularni sprowadzeni do Polski w 1162 roku przez ród Gryfitów przybili do Męki pod Sieradzem. Otrzymali pod opiekę Wągłczew, aż do chwili przeniesienia ich do Kalisza. Od 1342 do 1358 roku Wągłczew stał się własnością Augustianów. Istniał już wówczas w Wągłczewie kosciół drewniany pod wezwaniem świętego Klemensa. W 1358 roku Kazimierz Wielki w zamian za posiadłość w kaliskim otrzymał od Klasztoru Wągłczew razem z prawem patronatu nad tamtejszym kosciołem W 1372 roku starosta sieradzki Jan Kmita sprzedał wieś królewską Wągłczew - Pawłowi dziedzicowi Skościny.

Królowa Elżbieta - żona Kazimierza Jagielończyka nadaje wsi Wągłczew prawo magdeburskie z immunitetem sądowym. Drewniany Kosciół we Wągłczewie istniał już w I połowie XIV wieku. W XV wieku kosciół ten był bardzo zniszczony i wymagał restauracji. Kiedy przeprowadzono zasadniczy remont i odnowiono go wewnątrz uległ on całkowitemu zniszczeniu na skutek pożaru. Obecny kościół swoje powstanie i wygląd zawdzięcza rodzinie Łubieńskich herbu Pomian.

W 1622 roku na zlecenie rodziny Łubieńskich Jerzy Hoffman architekt ze Złoczewa rozpoczął budowę. Erekcja jak wynika z tablicy marmurowej umieszczonej przed wejściem do kościoła miała miejsce w 1626r., a konsekrowany był w 1628 przez biskupa Macieja Łubieńskiego. Razem z kościołem została wybudowana okazała plebania. Od momentu konsekracji kościół i plebania zostały oddane Kanonikom Regularnym Grobu Chrystusowego z Miechowa do roku 1865 to jest do kasaty zakonu. Po kasacie parafię obejmuje kler Kujawsko-Kaliskiej z siedzibą biskupa we Włocławku.

Najstarsza historia Wągłczew i okolic

Najstarsze ślady osadnictwa na tym terenie sięgają okresu neolitu od ok. 4.000 r. przed n.e. do ok.1.700 r. przed n.e. Z tego okresu pochodzą znaleziska grobowe. Do nich też należy jedno najcenniejszych naczyń terenu Polski środkowej - amfora typu turyńskiego - jest to naczynie ceramiczne, pięknie zdobione odciskami sznura. Do znalezisk z tego okresu trzeba zaliczyć jeszcze urny z prochami, siekiery kamienne, igły i inne przedmioty.

Z epoki brązu 1.500 o.n.e. do 1.300 p.n.e. pochodzi cmentarzysko Kurhanowe w Łubnej 2 km od Wągłczewa. Zbadano 27 kurhanów znajdując w nich sztylety brązowe, szpile, bransolety i kolczyki. Z naczyń ceramicznych: misy, puchary i dzbany.

Pierwszy wiek przed naszą erą to okres kontaktów z Cesarstwem Rzymskim i wpływów rzymskich na tym terenie. Kontakty handlowe ułatwiał "szlak bursztynowy" wiodący od miast rzymskich, przez Śląsk niedaleki Kalisz do Bałtyku. Z tego okresu pochodzą groby jamowe. Ludność tych czasów paliła swoich zmarłych i grzebała spalone w popoielicach wsypując je do jamy grobowej.

Od epoki kamiennej aż do wpływów rzymskich zawsze osadnictwo trzyma się terenów nadrzecznych, charakteryzujących się urodzajnymi glebami. Wioski te - Wągłczew, Łubna - leżą w urodzajnym klinie rzeki Warty, są to właśnie przyczyny tak wczesnego osadnictwa na tym terenie.