Panem tego mijającego roku liturgicznego jest Chrystus. Panem mojego życia jest Chrystus. Do Niego wszystko zmierza i On jest źródłem wszelkiego dobra. On nasz Król, Wódz i Pan ostatecznie zwycięży a wraz z Nim wszyscy, którzy Mu zaufali, którzy nie ulegli obłudzie świata.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Mówi się, że najważniejszym momentem życia jest umieranie. Mądrość to dar dzięki któremu będę potrafił tak żyć, aby przygotować się do pięknego, dobrego umierania. Czy stać mnie, aby obok lampy dźwigać jeszcze oliwę. Czy uświadamiam sobie, że zewnętrzna oprawa bez oliwy czyli bez ducha nie da światła. Za którymi pannami idę? Tymi głupimi czy tymi mądrymi. Jest noc już za chwilę będzie świt. Panie kiedy usłyszę wołanie, abym był gotowy i wszedł na gody. Daj mi siłę i cierpliwość do życia w czujności.

Błogosławię Wam ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Oddajcie cezarowi to co należy do cezara a Bogu to co należy do Boga. Co należy do Boga? Moje życie, dary Ducha Świętego w które mnie wyposażył, moje zdolności. Oddać Bogu to znaczy służyć Mu. Podstawowym dziełem, którym służę Bogu jest głosić Jego Święte Imię. Proszę Panie, abym nigdy nie zwątpił w sens głoszenia Twojego Imienia, abym nigdy nie zwątpił w sens świadectwa. Mówisz do mnie – idź na cały świat i głoś ewangelię w porę i nie w porę. Głoś wtedy gdy wołają hosanna i wtedy gdy krzyczą na krzyż a nim. Człowiek współczesny pogrążony w bezsensie życia, lęku , kłamstwie, mimo, że tego nie mówi bo to niepoprawne politycznie to pragnie usłyszeć świadków, którzy przyniosą mu Dobrą Nowinę. Panie rozpal moje serce, otwórz oczy bym poznał Prawdę i nogi moje uczyń gotowymi iśc po drogach tego świata i mówić o Tobie, który jesteś Drogą, Prawdą i Życiem.

Błogosławię Wam na Waszą codzienną pracę misyjną + ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Bóg przypomina mi dzisiaj – jesteś zaproszony na ucztę, tę najwspanialszą ze wszystkich uczt, bo tę przezywaną w niebie, której przedsmak mam w eucharystii. Jest jednak pytanie czy mnie człowieka 21 wieku interesuje to zaproszenie. Przecież mam na ziemi tyle namiastek, które mi wystarczają a do tego wydaje się że mniej kosztują. Tutaj nie muszę mieć stroju weselnego. Dla ilu z nas to zaproszenie, które kieruje Bóg jest prawdziwą radością, szczęściem i dumą. Tak często stoję na rozdrożu uczta czy pole, uczta czy sklep nachalni słudzy, którzy zapraszają czy dać sobie święty spokój i zamknąć im usta. Wiem, że należę do powołanych, chrzest daje mi tę pewność, ale czy jestem wybrany. Wielu jest powołanych , ale mało wybranych Boże, obym nigdy nie usłyszał – nie byłeś godny.

I na koniec tak poza ewangelią w związku z wyborami w których pozwoliliśmy wrócić do władzy tym którzy nas tak oszukali, dla których polskość to nienormalność, którzy służalczo kłaniają się Niemcom, naszemu odwiecznemu wrogowi i im służą. Co chcieliśmy pokazać? Naszą nowoczesność w której nie potrzebujemy wartości, historii, dumy, czy jak dzieci zrobić na złość mamusi i oparzyć się. To co się stało 15 października 2023 jest raną i bólem. Boże w Twoje dłonie oddaję ten Naród. Maryjo Królowo Polski módl się za nami .

Ks. Krzysztof

„Dla nas po Bogu największa miłość to Polska! Musimy po Bogu dochować wierności przede wszystkim naszej ojczyźnie i narodowej kulturze polskiej. Będziemy kochali wszystkich ludzi na świecie, ale w porządku miłości. Po Bogu więc, po Jezusie Chrystusie i Matce Najświętszej, po całym ładzie Bożym nasza miłość należy się przede wszystkim naszej ojczyźnie, mowie, dziejom i kulturze, z której wyrastamy na polskiej ziemi. I chociażby obwieszono na transparentach najrozmaitsze wezwania do miłowania wszystkich ludów i narodów, nie będziemy temu przeciwni, ale będziemy żądali, abyśmy mogli żyć przede wszystkim duchem, dziejami, kulturą i mową naszej polskiej ziemi, wypracowanej przez wieki życiem naszych praojców.“ (Stefan Wyszyński).

Przytaczam te słowa bł. Prymasa Polski w bardzo ważnym czasie dla naszej Ojczyzny. O tyle ważne są te słowa, że wydaje się że dla coraz większej liczby Polaków, którzy określają się jako kosmopolici Polska przestała być Ojczyzną kochaną, której chcę służyć. Jestem Polakiem i mówię to z dumą. Za Polskę wylewali swoją krew moi przodkowie, dziadek, wujowie. Urodziłem się na tej ziemi, tu wzrastam, tu się raduję i tu cierpię. W moim sercu noszę wielką wdzięczność wobec Boga, który obdarzył mnie tak wspaniałym darem jakim jest moja Ojczyzna Polska. Jestem przekonany, że tylko Polska Chrystusowa, tylko Polska Maryjna, budująca swoją przyszłość na wartościach ewangelicznych, na prawdzie historycznej przetrwa cała tę nawałę zła, które dziś próbuję ja rozsadzić od wewnątrz i od zewnątrz. Proszę Was o modlitwę za Polskę. Niech w tych dniach poprzedzających wybory do parlamentu nasze ręce będą oplecione różańcem.

I na koniec jeszcze raz słowa błogosławionego Prymasa: „Tak często słyszymy zdanie: „Piękną i zaszczytną rzeczą jest umrzeć za Ojczyznę”. Jednakże trudniej jest niekiedy żyć dla Ojczyzny. Można w odruchu bohaterskim oddać swoje życie na polu walki, ale to trwa krótko. Większym niekiedy bohaterstwem jest żyć, trwać, wytrzymać całe lata.“ (S. Wyszyński w Warszawie 6 stycznia 1981).

błogosławię Was ks. Krzysztof

Chodź do mojej winnicy, już idę, ale nie idę. Chcę zrobić dobre wrażenie, chcę być poprawny, ale jestem zbyt leniwy a może się boję. Chodź do mojej winnicy, nie pójdę, ale przychodzi refleksja, przecież to dla mnie dobre i idę do winnicy Pana.  Które dziecko jest mi bliższe, z którym bardziej się utożsamiam? Ojciec kocha jedno i drugie i dla jednego i drugiego chce dobra, ale tylko jedno idzie do winnicy, wypełnia wolę Ojca. Całe moje życie to czas w którym muszę podejmować decyzje, podejmować refleksję nad tym czy być posłusznym woli Ojca i te wolę wypełniać, czy pozostać w postawie poprawnego dziecka, które robi dobre wrażenie i na wrażeniu się kończy. Tak bardzo potrzebuję nieustannego nawracania się, aby moje „tak” było nie tylko moją formalną poprawnością, ale rzeczywistym zaufaniem i wypełnieniem woli Ojca.             

Sobie i Wam życzę autentycznego nawrócenia, byśmy byli prawdziwi wobec Boga i siebie. 

Pozdrawiam was serdecznie i proszę Waszych Aniołów Stróżów, aby strzegli Waszych dróg i Waszych wyborów.

+ ks. Krzysztof

„Do każdego więc, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie».

Te słowa poprzedza Chrystus trzykrotnym wezwaniem „ nie bójcie się” Przyznanie się do Chrystusa zobowiązuje do potwierdzenia życiem, że Go znam, że jest dla mnie najważniejszy. To zobowiązanie sprawia, że nie mamy odwagi do dawania świadectwa, bo obawiamy się, że nie damy rady potwierdzić życiem naszej miłości do Chrystusa. Jakże ważne w tym momencie są słowa Chrystusa „nie bójcie się”. Nie bój się, że w tym czy innym momencie możesz zawalić, potknąć się upaść. Przegrałeś jedną czy drugą potyczkę, ale masz świadomość, że prowadzisz wojnę u boku Chrystusa. Jedna czy druga przegrana nie musi świadczyć o klęsce. Po upadku trzeba się otrzepać zalepić rany, wstać przywdziać na nowo zbroję łaski bożej i iść dawać świadectwo przyznając się do Chrystusa. Przestań się bać co ludzie o tobie powiedzą. Nie powiedzą nic więcej nad to co ty wiesz o sobie, że jesteś grzesznikiem, że jesteś słaby, ale należysz do Chrystusa, kochasz Go, ufasz, że z Nim zwyciężysz w każdej bitwie. Nie bój się ludzi, ufaj Bogu i dawaj świadectwo wiary.

Błogosławię Wam Ks. Krzysztof

Wywiad z siostrą Ângelą Coelho

20 lutego przypada liturgiczne wspomnienie świętych Franciszka i Hiacynty Marto. W przedstawionym poniżej wywiadzie siostra Ângela Coelho, wicepostulatorka procesu kanonizacyjnego pastuszków fatimskich, rozmawia o znaczeniu tego wydarzenia. Siostra Ângela Coelho udzieliła wywiadu Centrum Komunikacji Społecznej Sanktuarium Fatimskiego oraz wyraziła zgodą na publikację go na stronie Postulacji Franciszka i Hiacynty. Dziękujemy siostrze Ângeli za otwartość, z jaką nas przyjęła i entuzjazm, z jakim propaguje orędzie życia widzących z Fatimy. Wywiad przeprowadziła Sandra Dantas z Centrum Komunikacji Społecznej Sanktuarium Fatimskiego. Dlaczego liturgiczne wspomnienie pastuszków przypada właśnie 20 lutego? Siostra Ângela Coelho – 20 lutego wybrano jako datę liturgicznego wspomnienia błogosławionych pastuszków fatimskich, ponieważ jest to dzień, w którym zmarła Hiacynta – najmłodsza z widzących. Liturgiczne wspomnienia świętych często przypadają w dniu ich śmierci, w Kościele bowiem uznaje się to za dies natalis ¬– dzień narodzenia do życia wiecznego. W przypadku Franciszka i Hiacynty zdecydowano, że będziemy ich wspominać w dniu śmierci młodszej z rodzeństwa. Jakie znaczenie ma to wspomnienie dla Kościoła i dla świata? Siostra Ângela Coelho – Przypominanie o świętość sługi Bożego jest przede wszystkim celebrowaniem świętości Boga, który uświęca wszystkich ludzi gotowych przyjąć ten dar, tę Bożą łaskę. W dniu liturgicznego wspomnienia Franciszka i Hiacynty, dziękujemy Bogu za to, w jak wyjątkowy sposób przeżywali oni powołanie do świętości. Spoglądając na te dzieci z dzisiejszej perspektywy, zauważamy, że przyjmowały one zadania, stawiane przed nimi przez Matkę Boską, w taki sposób, że całe ich życie stało się wypełnianiem orędzia fatimskiego. Wspomnienie błogosławionych Franciszka i Hiacynty powinno być również ożywczym impulsem naszego własnego powołania do świętości, naszej gotowości do przyjmowania z ufnością woli Boga oraz zamiarów Jego miłosierdzia; powinno być także zachętą do modlitwy i wyrazem ufności we wstawiennictwo tych dwojga Bożych przyjaciół, poprzez których zawierzamy nasze radości i smutki Bogu. Czy orędzie, które pastuszkowie usłyszeli od Matki Boskiej i przekazali światu, jest związane z określonym okresem historycznym? Siostra Ângela Coelho – Matka Boska przekazała pastuszkom orędzie w szczególnym kontekście historycznym i ważne jest, aby tego kontekstu nie stracić z oczu; to właśnie ten kontekst jest ważnym elementem przesłania fatimskiego i zrozumienie go daje nam klucz do odczytania orędzia. Wielokrotnie podkreślano już, że – spośród wszystkich objawień maryjnych – Fatima prezentuje orędzie najbardziej profetyczne i polityczne. Czytając „Wspomnienia siostry Łucji” odkrywamy spojrzenie nadziei, jakie Bóg skierował na miniony wiek – realistyczne, ale wypełnione nadzieją i miłosierdziem spojrzenie na dramat czasów cierpienia i grzechu. Nie znaczy to jednak, że orędzie to nie odnosi się do naszych czasów. Fatima jest przede wszystkim powtórzeniem treści zawartych w Dobrej Nowinie; w orędziu fatimskim możemy odnaleźć wiele ewangelicznych wezwań: do modlitwy, nawrócenia, uwielbienia Boga i zawierzenia Mu życia… Daje to nadzieję, że jest to orędzie aktualne od zawsze i na zawsze. Myślę, że nikt nie odważy się podważyć aktualności orędzia fatimskiego, ponieważ to, co w nim najważniejsze to wezwanie do odnalezienia się w Bożej miłości i zobowiązanie się do niej. Podczas objawień Matka Boska prosiła pastuszków, aby czynili ofiary za grzeszników. Czy w naszych czasach ta prośba ma jeszcze sens? Siostra Ângela Coelho – Dzisiaj boimy się słowa „ofiara”; wprawia nas ono w zakłopotanie i wydaje się dziwne. A jednak ofiara to rzeczywistość, z której rodzi się życie. Wystarczy, że pomyślimy o chwili narodzin, aby zrozumieć, że dar życia wymaga ofiary ze strony drugiego człowieka. Ofiarować się za grzeszników to postawić swoje życie do dyspozycji Bogu, za tych, którzy oddalili się od Jego miłości; to w głębi serca zaakceptować uczestnictwo w odkupieńczej misji Jezusa, aby zgromadzić wszystko i wszystkich w domu Ojca. Ofiara, o którą Matka Boska prosiła w Fatimie jest formą odważnego przyjęcia tej rzeczywistości, a także swego rodzaju ćwiczeniem, jakie kiedyś pastuszkowie, a teraz każdy z nas powinien podejmować, aby doskonalić się we wdzięczności Bogu za swoje życie i możliwość ofiarowania go za bliźnich. Na jakim etapie jest proces beatyfikacyjny siostry Łucji? I proces kanonizacyjny Franciszka i Hiacynty? Siostra Ângela Coelho – Procesy beatyfikacyjne i kanonizacyjne zwykle trwają bardzo długo, wymagają bowiem pogłębionego badania życia sług Bożych oraz – ze strony wiernych – ufności w opinię o ich świętości. Wystarczy przypomnieć, że procesy beatyfikacyjne Franciszka i Hiacynty rozpoczęły się w roku 1952, a dekrety o heroiczności ich cnót zostały podpisane przez papieża Jana Pawła II dopiero w 1989 r.; otworzyły one drogę do beatyfikacji, która miała miejsce w 2000 roku, po potwierdzeniu pierwszego cudu dokonanego za wstawiennictwem pastuszków. Proces beatyfikacyjny Łucji jest jeszcze na etapie diecezjalnym. Prowadzone jest wnikliwe badanie życia Łucji, jej pism i zebranych świadectw po to, aby mogła ona zostać przedstawiona jako wzór dojrzałej wiary chrześcijańskiej. Prace w tym procesie trwają nieustannie. Jeśli chodzi o kanonizację błogosławionych Franciszka i Hiacynty, brakuje tylko cudu za ich wstawiennictwem. W tej chwili nasza praca polega na zgłębianiu przykładu ich życia i wzbudzaniu w wiernych ufności, że dwoje dzieci z Fatimy trwa w przyjaźni z Bogiem. Czy możliwe jest opisanie każdego z pastuszków tylko jednym słowem? Siostra Ângela Coelho – Choć niedługie, życie Hiacynty i Franciszka było tak bogate duchowo, że jakakolwiek krótka definicja byłaby zbytnim uproszczeniem. Gdybyśmy jednak chcieli znaleźć takie słowa, które najlepiej określiłyby każde z dzieci, to zaryzykowałabym stwierdzenie, że Hiacyntę definiuje określenie „współczucie”, Franciszka –„kontemplacja”, a Łucję – „wierność”.

Sandra Dantas

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus !

Na drodze wiary nieustannie towarzyszyć będzie nam pokusa, uciec do Emaus – miejsca zapomnienia, miejsca bez krzyża.

Nasze życie jest drogą. Pytanie dokąd prowadzącą, do mojego łatwego Emaus, czy do Jeruzalem w którym muszę się zmierzyć z prawdą krzyża i zmartwychwstania. Na tej drodze nie wędrujemy sami. Bez względu na to czy Go rozpoznajemy czy nie, wędruje z nami Chrystus. Przysłuchuje się naszym skargom, naszym życiowym zawodom, naszemu - a ja się spodziewałem. Wyjaśnia nam Pisma i karmi Eucharystią. Rodzi się pytanie czy w moim życiowym wędrowaniu mam odwagę, jak ci dwaj uczniowie, przymusić Jezusa by został ze mną, bym Go poznał tak mocno, abym już nigdy nie przestał Go kochać. Ta właśnie Miłość da mi odwagę wrócić do Jeruzalem, pod krzyż, do pustego grobu i jak Piotr stać się martyr czyli świadkiem.

Pozdrawiam Was i błogosławię W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego +

Ks.Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Już dawno nic nie pisałem a jest już III Niedziela Wielkiego Postu, czasu niezmiernie ważnego na drodze wiary. Słowo Boga, sakramenty Kościoła, post, modlitwa, i jałmużna, które Bóg stawia przede mną, wyznaczają mi drogę nawrócenia, dają siłę, abym miał odwagę na nią wejść. Wielki Post to droga, często podobna do tej, którą przeszła Samrytanka z dzisiejszej ewangelii. Dlaczego przychodzi do studni Jakuba w skwarze dnia kiedy nikt o tej porze nie czerpie wody? Może dlatego, że się wstydzi, że boi się ludzi, bo żyje w grzechu. Jezus ją zna , zna jej życie siedzi przy studni i czeka na spotkanie z nią. Taki jest Bóg zawsze będzie czekał na mnie. Nawet gdybym był odrzucony przez ludzi. On też był odrzucony i wie co przeżywam. O gdybyś wiedziała, jaki dar mogę ci dać, gdybyś wiedział, że mogę ci dać wody żywej czyli Ducha Świętego. Zobacz dopóki pijemy wodę z kałuży tego świata wciąż pragniemy, boimy się, wstydzimy się. Zanim jednak będę mógł wypełnić się „wodą żywą” Chrystus chce mnie oczyścić uświadamiając mi, że żyję w grzechu, który mnie zniewala i wprowadza w lęki. Uznanie grzechu i zła, które czyni on w moim życiu otwiera mnie na łaskę nawrócenia, przemiany. Chrystus i tylko Chrystus jest moim Zbawicielem, tylko On jest moją Drogą, Prawdą i Życiem.

Błogosławię Wam ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Dzisiaj wysłuchaliśmy sprawozdania z życia naszej parafii w minionym 2022 roku i z tegorocznej wizyty duszpasterskiej. Pragnę podziękować raz jeszcze tym wszystkim Parafianom, którzy żyją w duchu odpowiedzialności za nasz wągłczewski Kościół, którzy kochają ten Kościół i stając w Jego obronie nie lękają się cierpieć. W tej naszej maleńkiej parafii /liczącej 1290 osób, 360 rodzin/ tworzymy dzięki łasce Boga wspólnotę Bożych dzieci, uczniów Chrystusa. Trwajmy w jedności nie ulegając tym wszystkim narzucanym nam fałszywym obrazom Kościoła. W Kościele Rzymskokatolickim, w naszym Kościele żyje Chrystus, On Go uświęca i On Go Miłuje. Jakże ważny jest obecny rok liturgiczny, który przeżywamy pod hasłem „Wierzę w Kościół Chrystusowy”. Tak wierzę w Kościół ten opluwany, wyszydzany, biczowany kłamliwym słowem, uważny przez świat za jakąś uwstecznioną błazenadę. Nigdy mojego Kościoła nie opuszczę, bo jest w Nim cząstka mnie a we mnie cząstka mojego Kościoła. Jeżeli przestałbym kochać Kościół, przestałbym kochać Chrystusa. To prawda to nie jest łatwa i wygodna miłość, ale bez niej czym stałoby się moje życie. Boże, Ty zrodziłeś tę wspólnotę wiary i miłości dlatego wiem, że bramy piekielne Jej nie przemogą. Pozdrawiam Was i błogosławię +

Ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus !

Dzięki Patrykowi Struzikowi, dzięki jego umiejętnościom i chęci pomocy ruszyła strona parafialna. Jestem mu bardzo wdzięczny.

Od ubiegłej niedzieli, która była niedzielę Chrztu Pańskiego weszliśmy w okres zwykły. Będzie nas on prowadził do okresu Wielkiego Postu. Ta ubiegła niedziela wezwała nas , abyśmy wejrzeli głębiej w tajemnicę naszego chrztu. Poprzez to wydarzenie, najważniejsze wydarzenie naszego życia duchowego wszystko się zaczęło. Tam są nasze korzenie, tam jest początek wiary, tam rozpoczęło się w nas życie boże, tam rozpoczęła się droga mojego zbawienia w Chrystusie. Dzisiaj Słowo uświadamia nam, że Chrystus przyszedł do wszystkich, bez wyjątku i każdemu z nas zaoferował wejście na drogę przyjaźni z Nim i zbawienie. Nie mogę więc mówić ja się do tego nie nadaję. Zbawienie jest nie tylko dla wybranych, ale dla wszystkich: Żydów i pogan, dla wszystkich grzeszników tego świata, dla wszystkich poszukujących Prawdy. Każdy, kto szuka Prawdy czyli Boga nawet jeżeli czyni to na bardzo zagmatwanych drogach swojego życia odnajdzie Ją, Wiara jest łaską, darem danym od Boga, darem niezasłużonym i całkowicie darmowym. Kiedy tak jak Jan odkryjesz w wierze Chrystusa, odkryjesz, że On jest Barankiem Bożym, Synem Bożym, wtedy tak jak Jan powiesz " ja to widziałem i jestem świadkiem, że On Chrystus jest Synem Bożym". Owocem mojego nawrócenia i mojego życia w Bogu, jest zawsze moje świadectwo o tym jak piękny jest Bób, jak przedziwna jest Jego miłość, jak wielkie rzeczy czyni Pan w moim życiu. Nie lękaj się być świadkiem twojej przyjaźni z Chrystusem. Błogosławię Was +

ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Na adwentowym wieńcu płonie już czwarta świeca. Ten blask Adwentu będzie się wypalał, bo za chwilę rozbłyśnie pełnym światłem blask narodzonego Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Czy jestem gotowy przyjąć to Światło? Do tej gotowości przygotowuje mnie w tej ostatniej odsłonie Adwentu osoba Św. Józefa. Jakże jego postawa jest inna od postawy króla Judzkiego Achaza, który odpowiada prorokowi „ nie będę prosił Pana”. Józef w obliczu totalnej tajemnicy, niemożliwej do zgłębienia przez rozum ludzki przyjmuje słowo Boga, przekazane mu przez Anioła i w bojaźni bożej z pełną ufnością bierze Maryję do siebie. Tak sobie myślę, czy w moim zadufaniu i pysze nie jestem bardziej podobny do Achaza?. Św. Józef chce mi powiedzieć. Nie lękaj się wypełnić woli Boga, nawet jeżeli teraz w tej chwili jej nie rozumiesz. Zaufaj. Jeżeli czynisz krok, podejmujesz decyzję, przeniknięty bojaźnią bożą, zawsze Bóg zwycięża a ty zwyciężasz w Nim. Nie lękajmy się przyjąć Jezusa i Maryi tak jak przyjął Ich Józef. Proszę Boga, aby ten ostatni tydzień Adwentu był czasem duchowym, aby to co cielesne, światowe nie zabiło w nas tego co boże, co najważniejsze. Wpatrujmy się w cichego, posłusznego i pełnego ufności św. Józefa Wszystkim Wam błogosławię +

Ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus !

Błogosławieni, którzy we mnie nie zwątpią - to słowa Chrystusa z dzisiejszej Mateuszowej ewangelii. Radość spotkania z Jezusem poprzedzona jest wytrwałym i cierpliwym oczekiwaniem. Jednak zanim wypełni nas radość, często jak u Jana Chrzciciela może zrodzić się zwątpienie. Jakże wielu świętych na drodze wiary doświadczało zwątpienia, czy dobrze idę, czy ten za którym idę to prawdziwy Bóg, czy to co się dzieje wokół mnie nie jest dowodem na to że nie ma Boga. Św. Jakub mówi dziś do mnie w obliczu tego wszystkiego co mni przytłacza, czego nie rozumię, na co nie znajduję odpowiedzi, bądź wytrwały i cierpliwy. Wytrwałość i cierpliwość w szukaniu Prawdy, Miłości, Pokoju sprawi, że nawet jeżeli moja dusza będzie jak pustynia i spieczona ziemia /Iz/ to Bóg uczyni ją jak kwitnący ogród. Błogosławiony jesteś, który nie zwątpiłeś w Chrystusa i dalej cierpliwie i wytrwale podążasz na spotkanie z Nim.

Błogosławię Wam +

Ks. Krzystzof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pierwszy krok adwentowego czuwania otworzył nam oczy i wezwał do czuwania i nadziei /1 niedziela adwentu/ drugi krok stawiamy wychodząc na pustynię i otwierając się na łaskę nawrócenia. Na pustynię wyprowadza nas Jan Chrzciciel, pokazujący , że droga za Chrystusem to droga bez kompromisów wobec zła i grzechu. Jakże przykre jest to, że ludzie Kościoła dla przypodobania się światu podejmuję kompromis ze złem, próbując grzech nazwać mniejszym złem lub wręcz czymś normalnym, czyli dobrym. Dziś człowiek przyzwyczajony do łatwego życia, do życia w "miękkich szatach" kalkuluje sobie, że nie zawsze warto walczyć ze złem i grzechem. Trzeba wyjść na pustynię swojego serca i swojego życia. Stanąć na tej twardej, ale jakże prawdziwej ziemi, która pokazuje mi cała prawdę o mnie samym. Na pustyni niczego nie zakamufluję, niczego nie zakłamię. Prawda bowiem jest mi potrzebna, abym mógł usłyszeć Słowo Boga, który woła dzisiaj do mnie " nawracajcie się bo bliskie jest królestwo niebieskie". Jeden z kapłanów powiedział takie zdanie nawrócić się zapragnąć być bardziej dzieckiem Boga aniżeli dzieckiem swoich rodziców nie negując szacunku i miłości do nich. Przychodzą tu na myśl słowa Chrystusa "troszczcie się najpierw o królestwo Boga i jego sprawiedliwość a wszystko inne będzie wam dodane". Człowiek nawrócony to ten, który kocha Boga a w Bogu człowieka z którym chce trwać w jedności i pokoju. Człowiek nawrócony przestaje się bać kary, bo swoje życie postrzega jako wspaniały dar od miłującego Boga. Boże daj mi łaskę nawrócenia, przemień moje myślenie, stwórz we mnie serce czyste i odnów we mnie ducha niezwyciężonego. Tą modlitwą kończę i pozdrawiam Was w duchu wspólnego radosnego oczekiwania na przyjście Chrystusa. Błogosławię Wam +

Ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pierwszą Niedzielą Adwentu rozpoczynamy nowy rok liturgiczny. Drogi tego nowego roku kościelnego wyznacza nam hasło /Wierzę w Kościół Chrystusowy/. Po zgłębianiu tajemnicy eucharystii chcemy wejść w tajemnicę Kościoła, dla którego eucharystia jest centralnym wydarzeniem. Została ustanowiona przez Chrystusa dla Kościoła, aby tę wspólnotę rodzić, i żywić. Co w tę pierwszą niedzielę Adwentu chce powiedzieć Kościołowi, czyli nam nasz Pan Jezus Chrystus? Po pierwsze obudźcie się, czyli wyjdźcie z nocy grzechu i zła i przywdziejcie zbroję światła, przyobleczcie się w Chrystusa. Po drugie" czuwajcie" czyli mądrze i roztropnie przeżywajcie wasz pobyt na tej ziemi, aby nie okłamał okradł nas Szatan Po trzecie miejcie nadzieję, bo świątynia Pana wystrzeli ponad pagórki, czyli Pan nasz Jezus Chrystus zwycięży a z Nim wszyscy, którzy do Niego należą. Proszę dla nasz wszystkich o łaskę dobrego i owocnego przeżycia tego czasu oczekiwania, proszę o odwagę podjęcia drogi pogłębiania wiedzy religijnej, czytania i rozważania Pisma Świętego, odwagę znajdowania czasu na prawdziwą modlitwę i odwagę podjęcia drogi pokuty i postu. Odważne pójście tą drogą doprowadzi nas nie tylko do spotkania z Chrystusem, ale także do prawdziwego umiłowania człowieka

Błogosławię Wam +

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! To końcówka roku kościelnego, w naszych głowach mamy jeszcze obrazy i przeżycia z Uroczystości Wszystkich Świętych i Dnia Zadusznego. Zmierzamy ku końcowi tego wszystkiego co nazywamy doczesnością, czyli tą częścią życia, które przeżywamy tutaj na ziemi. Dla wielu z nas ta świadomość nie czyni życia łatwiejszym, ale czyni je prawdziwym. Staję przed dylematem czy zamknąć oczy i zatkać uszy i żyć w iluzji, jako niewolnik urojonego kłamstwa, czy przyjąć prawdę, która czyni mnie wolnym Kończy się doczesność, ale nie kończy się życie. Chrystus mówi mi dziś, że zmartwychwstanę, że będę jak aniołowie w niebie. Wiara w zmartwychwstanie daje mi siłę do życia, do walki o świętość, do zmagania się z krzyżem, do jeszcze piękniejszego miłowania. Tak wiem, że zmartwychwstanę, że będę żył. Skąd to wiem, bo ukochałem Cię Jezu, bo zaufałem Tobie , bo poszedłem za Tobą a Ty przecież zmartwychwstałeś i żyjesz. Dziękuję Panie za życie i zmartwychwstanie, które mi obiecałeś.

Błogosławię Wam +

Ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Jestem bogaty. Nie dlatego, że mam dużo pieniędzy, luksusowy samochód, piękny dobrze wyposażony dom, bo nie mam. Jestem bogaty bo każdego dnia mogę się najeść, bo kiedy tylko potrzebuję mogę wlać paliwo do baku samochodu, aby dojechać tam gdzie potrzebuję, bo mogę zmieniać ubrania. Moje bogactwo to nie tylko te przyziemne sprawy. To przede wszystkim fakt, że mam wiarę z której płynie moja nadzieja, że Bóg nigdy mnie nie zostawi i nigdy się ode mnie nie odwróci. Moje bogactwo to fakt, że mam kochane siostry, że mam prawdziwych przyjaciół, którzy mnie kochają. Tak jestem bogaty i wiem, że są ludzie, którzy tego bogactwa nie mają. Dlaczego tak jest, że ja mam a oni nie mają? Myślę, że jest tak dlatego, abym ja, który mam i oni, którzy nie mają pojęli, że jesteśmy sobie wzajemnie potrzebni. Ja jestem potrzebny im, aby dawać i służyć, oni, aby stawać się dla mnie drogą do nieba i rodzić we mnie świadomość kim jestem, w jakim celu żyję, dokąd zmierzam. Niech bogaty w miłosierdzie Bóg Wam błogosławi. ks. Krzysztof

Ja jestem drogą, prawdą i życiem (J 14, 6)

List Pasterski Episkopatu Polski z okazji XII Tygodnia Wychowania

Drodzy Bracia i Siostry, Już od dwunastu lat w pierwszą niedzielę września kierujemy do Was słowo związane z Tygodniem Wychowania. W dzisiejszej Ewangelii Jezus przypomina swoim słuchaczom: „Nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem” (Łk 14, 33). Te słowa Chrystusa uczą nas, że dojrzała decyzja pójścia za Jezusem wymaga konkretnych odniesień do naszego całego życia, w tym także do dzieła wychowania. Musimy więc pytać siebie nieustannie, w jaki sposób my, jako wychowawcy, rodzice, dziadkowie, nauczyciele, uwzględniamy w naszych relacjach z wychowankami to, że jesteśmy uczniami Chrystusa? Myślą przewodnią XII Tygodnia Wychowania, który rozpocznie się w naszej Ojczyźnie w przyszłą niedzielę, stanowić będą słowa Jezusa zaczerpnięte z Ewangelii św. Jana: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (J 14, 6). Towarzyszyć nam będzie również postać św. abpa Józefa Bilczewskiego, którego setną rocznicę śmierci będziemy przeżywać w tym roku szkolnym. Urodził się on 26 kwietnia 1860 r. w Wilamowicach, na terenie dzisiejszej diecezji bielsko-żywieckiej, a zmarł 20 marca 1923 r. we Lwowie. Był rektorem Uniwersytetu Lwowskiego i w latach 1900-1923 arcybiskupem metropolitą lwowskim. Św. Józef Bilczewski w swej działalności i nauczaniu wiele miejsca poświęcił sprawie chrześcijańskiego wychowania dzieci, młodzieży i dorosłych. Świadectwem tego są treści wychowawcze zawarte w jego pasterskich listach, które pisał w kaplicy przed Najświętszym Sakramentem.

1. Konieczność perspektywy wiary w wychowaniu Św. abp Józef Bilczewski w jednym ze swoich listów napisał: „Istnienie i zadanie człowieka nie kończy się na tym świecie. (…) Dzięki Bogu, że nie, bo gdyby doczesność była nam ostatecznym kresem, to życie nasze, życie ludzkości byłoby najstraszniejszą zagadką” (Św. abp Józef Bilczewski, O Kościele Chrystusowym. List Pasterski do duchowieństwa i wiernych). Życie człowieka nie ogranicza się do doczesności, dlatego chrześcijański wychowawca patrzy na swoje zadania z perspektywy wiary, która sięga poza horyzont tego świata. Dla arcybiskupa Bilczewskiego Kościół jest „szkołą dla nieba”, która w swym programie wychowawczym uwzględnia ostateczny cel istnienia. Takie spojrzenie ratuje przed pesymizmem sianym przez tych, „według których nie warto żyć”, gdyż „życie, według nich jest złem i tylko złem”, i tworzy je tylko „bezcelowe ciągłe cierpienie i straszna nuda” (Św. abp Józef Bilczewski, Młodości! Ty nad poziomy wylatuj! List Pasterski do uczniów szkół średnich i seminariów nauczycielskich). Wiara i zaufanie Bogu wnosi natomiast w pracę wychowawczą optymizm i nadzieję. Życie ma sens. Gwarantem tego sensu jest Bóg, który pomimo obecnego w świecie zła i cierpienia zapewnia nas, że to do Niego należy ostatnie słowo. Sens ma również wychowywanie, także wtedy, kiedy w życiu wychowanków nie widać jeszcze owoców podejmowanych wysiłków. Trzeba oczywiście czynić wszystko, co w naszej ludzkiej mocy, korzystać z dostępnych metod i środków wychowawczych, ale trzeba też pamiętać o modlitwie i powierzeniu wychowanków Bogu, który „mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej, niż prosimy czy rozumiemy” (Ef 3,20).

2. Decyzje zawsze z Jezusem – Drogą Uwzględnienie w życiu perspektywy wiary ma też wpływ na podejmowanie przez nas życiowych decyzji. Człowiek, który z wiarą patrzy na życie, w planowaniu swojej przyszłości radzi się zawsze Jezusa, który jest jedyną pewną i bezpieczną Drogą. Dokonując w ten sposób mądrych wyborów dobrze i kompetentnie będzie wypełniał swe obowiązki. Będzie czynił wszystko z oddaniem i z miłością. Powiemy wtedy o kimś takim, że jest to lekarz, nauczyciel, ksiądz, urzędnik z „powołania”. Ten ktoś odnalazł swoje miejsce w życiu i dobrze wykorzystuje swoje predyspozycje oraz talenty w służbie Bogu i dla dobra bliźnich. Św. abp Józef Bilczewski wychodząc z założenia, że ludzie najlepiej spełniają to, do czego lgnie ich serce, widzi w rozeznawaniu życiowej drogi z Bogiem jeden z najważniejszych elementów formacji własnej: „Strach ogarnia mię na myśl – pisze św. Józef Bilczewski – że całe życie człowieka zależy od dwóch, trzech czy czterech tak i od tyluż nie, wypowiedzianych między dziesiątym a trzydziestym rokiem życia lub nawet wcześniej”. Pochopne decyzje, podejmowane bez głębszego namysłu, wynikające z towarzyszącej im płytkiej motywacji mogą wywrzeć negatywne skutki na całe dalsze życie. Stąd konieczność nieustannego zadawania sobie pytania, czego oczekuje od nas w danej chwili Bóg: „Przede wszystkim mamy zawsze pamiętać o tym, że życie nie jest igraszką losu i nie wedle ślepego układa się trafu. Miłość Boża nas stworzyła, ona też obmyśliła stan, czyli drogę, na której najbezpieczniej i najpożyteczniej możemy spełnić obowiązki na ziemi i zdążyć do nieba”. (Św. abp Józef Bilczewski, Młodości! Ty nad poziomy wylatuj! List Pasterski do uczniów szkół średnich i seminariów nauczycielskich). Życiowe decyzje powinny być zawsze poprzedzone modlitwą i rozeznaniem woli Bożej. Trzeba pamiętać, że poczucie szczęścia i satysfakcja w życiu nie są celem procesu rozeznawania, ale pojawiają się jako „skutek uboczny” dobrych decyzji.

3. Przemieniające spotkanie z Jezusem – Życiem Arcybiskupowi Józefowi Bilczewskiemu przyszło kierować archidiecezją lwowską w czasie, gdy Polska po 123 latach zaborów odzyskiwała na nowo utraconą wolność. W listopadzie 1918 roku skończył pisać obszerny list, a właściwie traktat pedagogiczny poświęcony kształtowaniu charakteru, który opublikował jako List pasterski skierowany do uczniów szkół średnich. Bardzo ciekawie zwraca w nim uwagę, że choć na przestrzeni wieków pojawiało się wielu bardzo szlachetnych ludzi, to nikt z nich nie był w stanie urzeczywistnić w swym życiu ideału doskonałego człowieka. Przywołuje przykład Cycerona, który stwierdził, że filozofowie opisali wprawdzie, jakie cechy powinien mieć „idealny mędrzec”, jeśli w ogóle się kiedyś pojawi, ale on, Cyceron, żadnego takiego człowieka jeszcze nie spotkał. Natomiast abp Bilczewski ukazuje Osobę, która stanowi ucieleśnienie tego ideału. Jest nią Jezus Chrystus. Jezus pogodził w sobie w harmonijny sposób to, co może wydawać się nie do pogodzenia: „Jest w Nim prawda bez zarozumiałości, skromność bez afektacji, stałość bez uporu, miękkość bez pobłażliwości, powaga bez wyniosłości, życzliwość bez słabości, umartwienie bez wyszukanej ostrości, pokora razem z godnością, prostota razem z dostojnością, największa ruchliwość obok najgłębszego spokoju, modlitwa, ale i praca, nienawiść do złego, ale współczucie dla złych (…) ukochanie samotności, ale też oddanie się życiu towarzyskiemu, o ile tego wymagało Jego posłannictwo. (…) Chrystus w codziennym obcowaniu z ludźmi był przystępny, pełen szczerości i najwyższej delikatności. (…) Nigdy więcej majestat nie był tak słodki, jak u Jezusa, a dobroć równie majestatyczna” (Św. abp Józef Bilczewski, Charakter. List Pasterski do uczniów szkół średnich i seminariów nauczycielskich). Prosimy wszystkich Rodziców, Duszpasterzy i Katechetów, by odczytali te słowa jako zachętę do włączenia się w dzieło ewangelizacji, której celem jest budowanie zażyłej więzi z Jezusem. Zróbmy wszystko, by przygotowanie do sakramentów świętych, zwłaszcza sakramentu bierzmowania we wszystkich polskich parafiach miało charakter ewangelizacyjny. Zatroszczmy się o rozwój wspólnot ewangelizacyjnych. Doświadczenie głębokich więzi we wspólnocie, pośrodku której jest Chrystus, otwiera serca i stanowi najtrwalszy motyw trwania w przyjaźni z Bogiem. Drodzy Bracia i Siostry, każde spotkanie z Jezusem to nie tylko okazja, aby kontemplować Jego Osobę, ale też źródło siły do zmiany życia. Mówią o tym historie ludzi, którzy tego doświadczyli i byli w stanie rozpocząć wszystko od nowa niezależnie od okoliczności życiowych i obciążeń z przeszłości. Wymownym znakiem wobec świata jest sprawowanie przez papieża Franciszka Mszy Wieczerzy Pańskiej w zakładach karnych. Odwiedzając w czasie Światowych Dni Młodzieży w Panamie Ośrodek Karny dla Nieletnich papież Franciszek powiedział: „Jezus przełamuje logikę, która oddziela, wyklucza, izoluje i fałszywie dzieli między dobrymi a złymi. Papież dodał, że „Pan Jezus czyni to stwarzając więzi”.

4. Ku lepszemu poznaniu Jezusa – Prawdy W jednym ze swoich listów pasterskich abp Bilczewski zwracając uwagę na dobrodziejstwa płynące z korzystania przez jego diecezjan z usług towarzystw ubezpieczeniowych, przypomina, że trzeba również pamiętać o asekuracji swej duszy na szczęśliwe życie wieczne. Polisa ubezpieczeniowa musi być odnawiana co roku, w przeciwnym razie straci ważność. Tak samo stale trzeba dbać o rozwój wiary, aby być ubezpieczonym „od ognia wiecznego i na szczęśliwe życie wieczne” (Św. Abp Józef Bilczewski, Sumienie. List pasterski w latach wojny 1914-1915). Dzisiaj coraz wyraźniej widać konieczność szeroko rozumianej troski o formację stałą dorosłych, w tym o poziom wiedzy religijnej. Abp Józef Bilczewski z właściwą sobie przenikliwością pisał: „Nie wystarcza wyuczenie się na pamięć kilku formułek katechizmu czy dogmatyki i etyki. Nic bardziej religii nie szkodzi jak powierzchowna jej znajomość. (…) Choćbyście i najpilniej się uczyli, to ta szczypta wiedzy religijnej, której nabędziecie w szkole, nie może wam starczyć na całe życie” (Św. abp Józef Bilczewski, Młodości! Ty nad poziomy wylatuj! List Pasterski do uczniów szkół średnich i seminariów nauczycielskich). Jako rektor Uniwersytetu Lwowskiego św. Józef Bilczewski wzywał swych studentów, by rozwijali wiedzę religijną poprzez lekturę książek czy słuchanie kazań tak, by zharmonizować znajomość prawd wiary i ich głębokich uzasadnień ze zdobytym wykształceniem (Św. abp Józef Bilczewski, Młodości! Ty nad poziomy wylatuj! List Pasterski do uczniów szkół średnich i seminariów nauczycielskich). Niech każdy z nas postawi sobie pytanie o poziom swojej wiedzy religijnej. Zasada dotycząca ludzkich relacji, w myśl której, jeśli się kogoś kocha, zmierza się do tego, aby go jak najlepiej poznać, obowiązuje także w naszej relacji z Bogiem. Dziś bez przeszkód można dotrzeć do dobrej literatury religijnej w postaci książek i czasopism, działają katolickie rozgłośnie radiowe, dostępne są programy telewizyjne redakcji katolickich. Niewyczerpanym źródłem dobrych treści pogłębiających wiarę jest również internet. Starajmy się korzystać z tych wszystkich możliwości. Szczególnie cenne są organizowane w parafiach spotkania w ramach katechezy dorosłych.

Drodzy Bracia i Siostry, Zapraszamy Was wszystkich do włączenia się w przeżywanie XII Tygodnia Wychowania w Polsce. Słowa tej zachęty kierujemy do Rodziców, Nauczycieli i Wychowawców, Duszpasterzy i Katechetów, Przedstawicieli środków społecznego przekazu, Parlamentarzystów i Samorządowców odpowiedzialnych za realizację procesu wychowawczego i kształt szkoły w naszej Ojczyźnie. Niech we wszystkim, co czynimy, towarzyszy nam przesłanie św. abpa Józefa Bilczewskiego: „Panu Bogu dajmy zawsze pierwsze miejsce w naszej myśli i sercu! Nie traćmy Go nigdy z oczu! Niech będzie tą gwiazdą, wedle której mamy się orientować w każdym życia przypadku” (Św. abp Józef Bilczewski, Młodości! Ty nad poziomy wylatuj! List Pasterski do uczniów szkół średnich i seminariów nauczycielskich). Jakże ważne jest to, byśmy kształtowali serca własne i bliźnich w oparciu o Ewangelię. Tak uformowane serca będą mężne i zdolne do konfrontacji z trudną sytuacją, w jakiej przychodzi nam żyć. Będą też otwarte na drugiego człowieka, co jest tak istotne zwłaszcza dziś, kiedy tak wiele naszych Sióstr i Braci z Ukrainy uciekając przed wojną przybyło do naszego kraju. Przyjmujemy ich z miłością. Niech nigdy nam nie zabraknie tej miłości i potrzeby bliskości z tymi, którzy nas potrzebują. To jest sprawdzian naszej wiary i owoc wychowania w szkole Chrystusa, który jest Drogą, Prawdą i Życiem. Na rozpoczynający się wkrótce XII Tydzień Wychowania przyjmijcie Boże błogosławieństwo i zapewnienie o modlitwie w intencji wszystkich polskich Wychowawców oraz tych, wobec których podejmują oni swą posługę.

Podpisali: Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi obecni na 392. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski, Zakopane, 6-7 czerwca 2022 r.

Św. Pio z Pietrelciny mówił: Dobra modlitwa porusza Boże serce i zawsze skłania je do spełniania naszych próśb. Wołamy z Apostołami, Panie naucz nas modlić się jak i Jan nauczył swoich uczniów. Chcemy bowiem dobrze się modlić. Cieszyć sie owocami dobrej modlitwy. Czego potrzebuję , aby moja modlitwa była spełnieniem słów Chrystusa: proście a będzie wam dane, szukajcie a znajdziecie, kołaczcie a otworzą wam. Po pierwsze dobra modlitwa potrzebuje ciszy, nie tylko tej zewnętrznej, nade wszystko wewnętrznej. Jakże ważna jest troska o to, aby stawać się człowiekiem wewnętrznie wyciszonym. Po drugie modlitwa, która jest dialogiem Boga z człowiekiem potrzebuje dobrej osobowej relacji. Bóg mój Ojciec, który mnie kocha, troszczy się o moje potrzeby a przede wszystkim o moje zbawienie i ja Jego kochane choć często zagubione dziecko. Bez tej relacji nigdy nie będzie dobrego, owocnego dialogu czyli dobrej owocnej modlitwy. Po trzecie modlitwa nie może stać się książką skarg, zażaleń i próśb. Musi się ona stać przede wszystkim uwielbieniem Boga w miłości. niech się święci imię Twoje, niech przyjdzie Królestwo Twoje. Dla mnie bożego dziecka to jest najważniejsze. Ważny jest chleb powszedni, abym miał siły fizyczne do budowania Królestwa Boga na ziemi, ale jeszcze ważniejsze jest, abym przezywał życie bez grzechu w świętości i wzajemnej miłości. Dlatego odpuść nam nasze winy jak i my odpuszczamy tym, którzy wobec nas zawinili i nie dopuść abyśmy ulegli pokusie do zła. Panie naucz nas modlić się!!! Św. Jan Paweł II Tym, którzy utrzymują, że nie mają czasu na modlitwę, brakuje nie czasu, a małości Z serca Wam błogosławię + ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus !

Minęło znów wiele tygodni, ważnych tygodni na drodze wiary, w których nie dzieliłem się z wami na stronie. Cóż to zwykłe lenistwo. Dzisiaj Chrystus pyta mnie kim Ja dla ciebie jestem? Tak naprawdę boję się tej odpowiedzi. Bo zadaję sobie pytanie czy będzie ona potwierdzona moim życiem. a jest w nim tyle błędów i niewiary, tyle słabości. Myślę jednak, że Piotr, który odpowiedział " Ty jesteś Mesjaszem Bożym" miał tyle samo dylematów co ja. Tak Panie dla mnie jesteś Mesjaszem, Zbawicielem. Wierzę w Ciebie i ufam Tobie. Jestem przekonany, że to Ty masz najlepszy plan na moje życie. Nie jest łatwo iść za Tobą Chryste. Najpierw nauka zapominania o sobie, trudna bo pycha moja jest wielka. Chciałbym tyle dla siebie. Tak trudno jest tracić życie jeżeli nie ma się przekonania, że Ty Panie dasz mi je lepsze, piękniejsze. Potem dźwiganie codziennego krzyża samotności, odrzucenia, bezradności i wreszcie naśladowanie Twojego życia Twojej drogi, która momentami wydaję się nie do pokonania. Ty jednak mówisz wystarczy ci mojej łaski, Idę więc za Tobą Chryste. Potykam się, kuleję, słabnę, ale idę za Tobą bo wiem, że to co proponuje mi duch tego świata jest śmiercią opakowaną w piękne sreberko, jest ostateczną stratą. Mój Mesjaszu, Zbawicielu. Tylko Ty masz słowa życia wiecznego. Nie opuszczę Cię, będę szedł za Tobą.

Pozdrawiam Was i błogosławię +. Ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Niedziela chwały Chrystusa i tych, którzy do Chrystusa należą. Dostąpiły dziś tej chwały dzieci, które po raz pierwszy w pełni przeżyły eucharystię, zjednoczyły się z Chrystusem w komunii św. Dziś były przejęte, piękne. Zadaję sobie pytanie czy my jako wspólnota parafialna, czy ich rodziny, zdamy egzamin wobec nich? Czy pomożemy im, aby to przejęcie, wzruszenie towarzyszyło im przy każdym spotkaniu z Chrystusem na eucharystii. Modlę się, aby żadne z nich nie zagubiło wiary, nie podeptało miłości do Chrystusa i Jego Matki. Mam świadomość, że wchodzą w świat demoniczny, w którym toczy się potężna walka duchowa. Tylko bliskość, przyjaźń i miłość z Chytrusem pomoże im pozostać w świetle prawdy w prawdziwym Bożym pokoju. Boże zachowaj je od zatopienia w ciemności świata. Bądź dla nich skałą zbawienia. Błogosławię Wam Wszystkim +

Tak bardzo się cieszę, że z łaską Boga mogliśmy tak wspaniale przezyć te najważniesze wydarzenia zbawcze w historii zbawienia. Bogu dziękuję, że we wszystkie dni Świętego Triduum Paschalnego tak licznie gromadziliśmy sie na modlitwie. Dziękuję Bogu za tych wszystkich parafian, któzy zaangażowali sie w przygotowanie ciemnicy, grobu ale nade wszystko w liturgię. Grono ministrantów, lektorów, psałterzystów to nieocenione osoby dzięki którym Triduum stało się dla wielu głębokim, pięknym, mistycznym przeżyciem. Wierzę głęboko, że tak piękna, spokojna i pełna ducha liturgia wyda w wielu z nas i w całej wspólnocie piekne owoce i umocni naszą wiarę

Chrystus zmartwychwstał, prawdziwie zmartwychwstał. Przyniósł nam nowe życie w Bogu, wyrwał nas z grobu naszych grzechów, słabości. Pan Zmartwychwstały przekonuje nas, że i my zmartwychwstaniemy. Rodzi się w nas nowa nadzieja na doświadczenie prawdziwej wolności wewnętrzej, ale także na pokój ducha i ten pokój zewnętrzny. Oddajemy Bogu żyjącemu cały naród ukraiński, doświadczony barbarzyństwem Rosji. Ufamy też, że Zmartwychwstały Zbawiciel, mocą swego miłosierdzia dotknie serc rosyjskiego narodu i jego przywódców, że da mu łaskę uznania swojej winy i nawrócenia serc.

Trwajcie w radości Zmartwychwstania Chrystusa. Pan mówi do każdego z nas pokój wam nie lękajcie się Ja zwyciężyłem świat i wciąż zwyciężam wszelkie zło tego świata.

Pozdrawiam was i błogosławię  ks. Krzysztof

Ten dzień wypełnia cisza, smutek. Ale też jakieś głębokie oczekiwanie. Przecież On powiedział „ po trzech dniach zmartwychwstanę”. Przybliża się trzeci dzień po Chrystusowej śmierci. Za chwilę noc. Wielka Noc. Rozbłyśnie ona światłem nowego życia, da nam je Ten, który powiedział Ja jestem Zmartwychwstaniem i życiem, kto wierzy we mnie nie umrze na wieki. Wejdź w tajemnicę tej nocy i wyjdź z niej opromieniony światłem nowego życia. Ks. Krzysztof

Cisza. Od wczorajszego "chwała...." nie biją dzwony. W tej ciszy słyszę cierpienie Chrystusa. Słyszę Jego słowa " Judaszu pocałunkiem zdradzasz nauczyciela", " ...dlaczego mnie bijesz" "...nie miałbyś żadnej władzy, gdyby nie dano ci jej z góry..". Wiem Panie, to mój grzech, to moje zdrady, moje zaniedbania dobra. To moja nędza zaprowadziła Cię do Piłata i Heroda, oddała Cię w ręce rzymkich siepaczy, włożyła na Twoje ramiona krzyż i do niego przybiła Twoje świąte ciało.

W tej wielkopiątkowej ciszy słyszę też "pragnę", "Ojcze przebacz im ...", "...jeszcze dziś będziesz ze mną w raju.. ".Wiem, że nikt i nic nie złamie Twojej Jezu miłości do mnie. Choćby moje grzechy były czerwone jak szkarłat przez Twoją krew zostaną wybielone jak wełna. 

Tak mnie skrusz, tak mnie złam, tak mnie wypal Panie, byś został tylko Ty, byś został tylko Ty............ 

Dziś Jezus zasiada ze swoimi uczniami przy wieczerzy. Siedzi Jan , którego głowa z miłością oparta jest na piersi Chrystusa, siedzi Piotr zaniepokojony słowami Mistrza i nie rozumiejący co Pan mówi i siedzi Judasz knujący jak zdradzić Pana, jak Go sprzedać. Tak sobie myślę czy dziś na uczcie z Panem nie ma tych samych postaw. Nic się nie zmieniło Chrystus wciąż jest miłowany, nierozumiany, zdradzany. Wciąż nas kocha, wciąż nam tłumaczy swoją misję i wciąż z miłości umiera za nas. Błogosławię Wam. Ks. Krzyszof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Ojciec i Duch Święty objawiają Syna, Jego jedność z Ojcem i Duchem Świętym, Jego bóstwo i potęgę. Przed wieloma Żydami przyjmującymi chrzest nawrócenia staje Ten, o którym Ojciec zaświadcza „ Ty jesteś mój syn umiłowany w tobie mam upodobanie” Te słowa mówią każdemu grzesznikowi, że w Chrystusie jest wyzwolenie i zwycięstwo. Syn wszedł pośród tych, którzy pogrążeni są w nędzy i śmierci, aby chrzcić ich Duchem Świętym. Jakie to ważne, że nie zostałem zostawiony sam sobie z ciężarem, którego sam unieść nie potrafię. Mam Chrystusa, Syna Bożego. W Nim jest moja siła i moje ostateczne zwycięstwo. Nie lękam się.  Nie lękam się, bo przez sakrament chrztu otrzymałem życie w Chrystusie, otrzymałem dar życia pośród moich sióstr i braci, z którymi tworzę chrystusowy Kościół. Oni dani są mnie a ja im, aby wspólnie cieszyć się życiem łaski i razem podążając za Chrystusem i Maryją podążać do zbawienia. Dziękuję dziś Bogu za ten wielki dar chrztu, ale dziękuję też moim rodzicom i chrzestnym, że dali mi możliwość dostąpienia tego daru, że oddali mnie Bogu, bym stał się Jego synem. To był 25 grudnia 1965 roku w kościele Matki Bożej Zwycięskiej w Łodzi. W tym dniu i w tym miejscu narodziłem się na nowo już nie do życia na tej ziemi, ale do życia w Królestwie Boga. Dziękuję mamo, która czekasz na mnie w niebie, dziękuję tato, że nie zabiłeś we mnie wiary, ale pozwoliłeś mi nią żyć.

Błogosławię Wam +                                                                               ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Ta 33 niedziela zwykła to ustanowiony przez papieża Franciszka dzień ubogich. Zapewne jest wielu cierpiących niedostatek doczesny. Wielu naszych sióstr i braci żyje w nędzy i głodzie. Tak naprawdę to wstyd dla nas,  opływających we wszystko chrześcijan. Oni pragną, my wyrzucamy bo idzie moda na inne. Powiem więcej to nie tylko wstyd, to grzech z którego prawie nikt z nas się nie spowiada. Według dzisiejszej ewangelii, jeżeli zostałem obdarowany takimi czy innymi talentami to po to, aby je pomnażać na chwałę Boga i dobra moich braci i sióstr. Dary, które posiadam są po to, abym w miłości się nimi dzielił, abym nimi służył. Tylko to co dam staje się dla mnie prawdziwą niegasnącą radością. Pomyślmy o tym w kontekście naszej przemijalności, przemijalności tego świata. Z czym stanę przed Bogiem, kiedy powie mi zdaj sprawę z twojego włodarstwa. Pozdrawiam Was i błogosławię na cały rozpoczynający się tydzień.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Minęła niedziela. Wczoraj zakończyliśmy ją różańcem i apelem o 21.00. Cieszę się że tym razem było sporo ludzi. Myślę po cichu, że to sprawka Św. JPII. To był przecież Dzień Papieski. Trudno mi się wczoraj głosiło, są takie niedziele, że słowo rodzi się w bólach. Mówiłem o tym, że każdy z nas został obdarzony powołaniem do zbawienia, czyli do uczestnictwa w wiecznej uczcie świętych. Tak ważne jest, aby nie zlekceważyć tego powołania i jego dawcy, Boga. Jednak tak naprawdę przenikało mnie i przenika słowo z drugiego czytania z listu św. Pawła do Filipian z 4 rozdziału „Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia.” Zadaję sobie pytanie czy mam wiarę Św. Pawła, która dawałaby mi siłę do takiego przeżywania codzienności. Czy mam taką ufność w Chrystusie, że w pokoju serca przyjmę każde doświadczenie. Czy rzeczywiście mogę powiedzieć: wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. Wystarczy tylko wznieść wzrok ku niebu jak mówił błogosławiony Carlo Acutis. Czy rodzą się w Was także takie pytania? Błogosławię Was na ten deszczowy poniedziałek i na cały tydzień, który otrzymujemy od naszego Stwórcy. Nie dajcie się koronawirusowi.

Modlitwa o przebaczenie
Panie Jezu, staję przed Tobą, by prosić Cię o przebaczenie. Chcę złożyć u Twych stóp
wszystko to, co mnie od Ciebie oddala, co uniemożliwia mi życie pełnią życia i zakłóca
jedność pomiędzy nami. Pomóż mi Panie, by zniknęły przeszkody oddzielające mnie od
Ciebie. Obdarz mnie swoim przebaczeniem, które płynie z Twojej ofiary na Krzyżu. Dziękuję
Ci, że zgodziłeś się umrzeć za mnie, biorąc na siebie mój grzech. Spraw bym nigdy nie oddalił
się od Ciebie i zawsze stał u Twego boku. Ulecz mnie z wszelkich ran, które sam sobie
zadałem przez trwanie w grzechu. Przyjmuję siebie samego takim, jakim jestem, z moimi
ograniczeniami, ale także z wszystkimi dobrymi wartościami, którymi mnie obdarzyłeś.
Akceptuję siebie i kocham to, kim jestem, ponieważ Ty sam pokochałeś mnie miłością
osobistą i nie czekającą na wzajemność. Ty mnie pierwszy pokochałeś i nic, poza moją własną
niewiernością, nie zdoła mnie odłączyć od Twojej miłości.
W Twoje Imię, Panie Jezu, przez moc Ducha Świętego i dla chwały Boga, Twego Ojca i
naszego Ojca: z całą moją wiarą i szczerością, proszę Cię, byś przyszedł mi z pomocą i dał mi
łaskę przebaczania innym. Sam z siebie nie jestem w stanie przebaczać i odpowiadać na
Twoje wezwanie do pojednania. Dlatego liczę na pomoc Twej Miłości i na moc Twojej Krwi,
która daje nam przystęp do Bożego Miłosierdzia. Panie, przebaczam wszystkim osobom,
które w jakikolwiek sposób mnie zraniły, w sposób świadomy i nieświadomy. W sposób
szczególny wybaczam wszelkie wyrządzone mi zło tym, którzy stają mi teraz przed oczyma,
którzy najbardziej zawinili wobec mnie. Wybaczam im ich winę, bez stawiania warunków i już
na zawsze. Panie Jezu, który jesteś Miłosierdziem, Tobie ufam. Napełnij mnie proszę, Twoim
pokojem i Twoją radością, obdarz nimi także tych, którym przebaczam. Dziękuję Ci za to, co
Twoja Miłość dokonuje we mnie dzisiaj i za to, czego dokona we mnie jeszcze jutro, a także
dziękuję za wszystko, co sprawisz w życiu każdej z tych osób, którym dziś przebaczam.
Panie, wciąż jest we mnie wiele goryczy, pozostałej po moich zranieniach. Chcę ją przelać do
Twego Serca, by już mnie nie zabijała. Wiem, że Ty kochasz tak samo jak mnie również te
osoby, które wyrządziły mi krzywdę, za nas wszystkich oddałeś swoje życie. Uczyń mi tę łaskę
Panie, bym nie porównywał się z tymi osobami, nie sądził ich i nie uważał się za lepszego od
nich. Niech kieruje mną pokora i łagodność. Daj mi Cię wychwalać we wszystkim, wiedząc że
potrafisz wyciągnąć dobro z tego zła. Daj mi siłę, bym potrafił akceptować utratę mojej
reputacji, dobrej opinii i fałszywej pokory. Obdarz mnie odwagą, bym zawsze wykonywał
pierwszy krok ku pojednaniu i nie bał się przyjmować zranień i nie bał się przebaczać. Panie,
wlej w moje serce Twoją Miłość, bym mógł powiedzieć jak Ty: „Ojcze, wybacz im, bo nie
wiedzą co uczynili”. I wreszcie, Panie, weź moje serce i posługując się nim, Ty sam przebacz.
Znasz bowiem moją słabość, ale też wiesz, że postanowiłem przebaczyć, by być posłusznym
Twojej prośbie. Proszę Cię byś błogosławił tych, którzy zawinili wobec mnie i byś ich napełnił
łaską miłosierdzia, pokoju, radości i miłości. Uwolnij ich od wszelkiego zła i ulecz także ich
rany. Amen

Przebaczenie jest najtrudniejszą miłością.
Albert Schweitzer

Kto sądzi swego bliźniego, może się zawsze pomylić. Kto mu przebacza, nie myli się nigdy.
Karl Heinrich Waggerl

"Człowiek, który nie lubi i nie umie przebaczać, jest największym wrogiem samego siebie."

Modlitwa przebaczenia
PANIE JEZU CHRYSTE,
proszę Cię dzisiaj, abym przebaczył wszystkim ludziom, których spotkałem w moim życiu. Wiem, że udzielisz mi siły, abym mógł tego dokonać i dziękuję Ci, że kochasz mnie bardziej niż ja sam siebie i bardziej pragniesz mego szczęścia, niż ja go pragnę.
OJCZE, przebaczam Ci te wszystkie momenty, kiedy śmierć weszła w moją rodzinę; chwile kryzysu, trudności finansowe i te wydarzenia, które uznałem za karę zesłaną przez Ciebie - gdy inni mówili: "Widać Bóg tak chciał", a ja stałem się zgorzkniały i obraziłem się na Ciebie. Proszę dzisiaj, oczyść moje serce i mój umysł.
PANIE MÓJ, przebaczam SOBIE moje grzechy, winy i słabości oraz wszystko to, co złego jest we mnie lub, co ja uważam za złe. Wyrzekam się wszelkich przesądów i wiary w nie, posługiwania się tablicami do seansów spirytystycznych, uczestniczenia w seansach, czytania horoskopów, odczytywania przyszłości, używania talizmanów i wymawiania zaklęć na szczęście. Wybieram Ciebie jako mojego jedynego PANA I ZBAWICIELA. Napełnij mnie swoim DUCHEM ŚWIĘTYM.
Następnie przebaczam sobie branie Twojego imienia nadaremno, nie oddawanie Ci czci przez chodzenie do kościoła, ranienie moich rodziców, upijanie się, cudzołóstwo, homoseksualizm. Ty już mi to przebaczyłeś w sakramencie pokuty, dziś ja przebaczam sobie samemu, także aborcję, kradzieże, kłamstwa, oszustwa, zniesławianie innych.
Z całego serca przebaczam mojej MATCE. Przebaczam te wszystkie momenty, w których mnie zraniła, gniewała się na mnie, złościła się i karała mnie, gdy faworyzowała moje rodzeństwo Przebaczam jej to, że mówiła, iż jestem tępy. brzydki, głupi, najgorszy z jej dzieci i że dużo kosztuję naszą rodzinę. Kiedy wyjawiła mi, że byłem niechcianym dzieckiem, przypadkiem, błędem lub nie urodziłem się tym, kim ona by chciała. Przebaczam jej to.
Przebaczam mojemu OJCU. Przebaczam mu te dni i lata, w których zabrakło mi jego wsparcia, miłości, czułości lub choćby uwagi. Przebaczam mu brak czasu i to, że mi nie towarzyszył w ważnych momentach mojego życia; jego pijaństwo, kłótnie i walki z mamą lub moim rodzeństwem. Jego okrutne kary, opuszczenie nas, odejście z domu, rozwód z moją mamą lub jego zdrady - przebaczam mu to.
PANIE, tym przebaczeniem pragnę ogarnąć również moich BRACI I SIOSTRY. Przebaczam tym, którzy mnie odrzucali, kłamali o mnie, nienawidzili mnie, obrażali się na mnie, walczyli ze mną o miłość naszych rodziców, ranili mnie lub krzywdzili fizycznie. Przebaczam tym, którzy byli dla mnie okrutni, karali mnie lub w jakikolwiek inny sposób uprzykrzali mi życie.
PANIE, przebaczam mojemu MĘŻOWI/ŻONIE brak miłości, czułości, rozwagi, wsparcia, uwagi, zrozumienia i komunikacji, wszelką winę, wady, słabości i te czyny i słowa, które mnie raniły i niepokoiły.
MÓJ BOŻE, przebaczam rodzinie mojego współmałżonka i dzieci: teściowej/teściowi, synowej/zięciowi i pozostałym, którzy przez małżeństwo weszli do mojej rodziny, a którzy traktowali ją z brakiem miłości. Przebaczam im słowa, myśli, uczynki i zaniedbania, które zraniły mnie i zadały mi ból.
PANIE, proszę Cię, pomóż mi przebaczyć moim KREWNYM: babci i dziadkowi, ciotkom, kuzynom, którzy może ingerowali w sprawy naszej rodziny, a zaborczo traktując moich rodziców - spowodowali w niej zamieszanie, nastawiali jedno z rodziców przeciwko drugiemu.
JEZU, pomóż mi przebaczyć moim WSPÓŁPRACOWNIKOM, którzy są nieprzyjemni lub utrudniają mi życie. Tym, którzy zrzucają na mnie swoje zadania, którzy nie chcą współpracować, usiłują zagarnąć moje stanowisko - przebaczam im.
SĄSIADOM, którzy potrzebują mojego przebaczenia - ich hałasy, śmiecenie, uprzedzenia, obmawianie mnie i oczernianie innych sąsiadów - to wszystko przebaczam im, PANIE.
Teraz przebaczam wszystkim KSIĘŻOM, pastorom, zakonnicom, mojej parafii, organizacjom parafialnym i grupom modlitewnym, mojemu duszpasterzowi, biskupowi, Papieżowi, całemu Kościołowi: brak wsparcia, potwierdzenia mojej wartości; złe kazania, małostkowość, brak zainteresowania, brak zachęty, której nasza rodzina bardzo potrzebowała; także wszelkie zranienia, jakie zadano mnie lub mojej rodzinie, nawet w odległej przeszłości - przebaczam im dzisiaj.
PANIE przebaczam też wszystkim SPECJALISTOM, którzy w jakikolwiek sposób mnie skrzywdzili: lekarzom, pielęgniarkom, prawnikom, sędziom, politykom i pracownikom administracyjnym.
Wybaczam wszystkim pracującym w służbach społecznych: policjantom, strażakom, kierowcom autobusów, sanitariuszom, a szczególnie fachowcom, którzy zażądali zbyt wiele za swoją pracę.
JEZU, przebaczam mojemu PRACODAWCY to, że nie płacił mi wystarczająco, nie doceniał mojej pracy, nie chwalił za osiągnięcia.
PANIE JEZU, przebaczam moim NAUCZYCIELOM I WYKŁADOWCOM, zarówno dawnym jak i obecnym, tym, którzy mnie karali, upokarzali, obrażali mnie, traktowali niesprawiedliwie, wyśmiewali, nazywali "tępym" lub "głupim", zmuszali, żebym zostawał po szkole. Przebaczam im PANIE, z serca.
JEZU, przebaczam moim PRZYJACIOŁOM, którzy mnie zawiedli, zerwali ze mną kontakt, nie wspierali mnie i byli nieosiągalni, gdy ich potrzebowałem, pożyczyli pieniądze i nigdy nie oddali, plotkowali o mnie.
PANIE JEZU, w szczególny sposób modlę się o łaskę przebaczenia TEJ JEDNEJ OSOBIE, która w całym moim życiu zraniła mnie najbardziej.
Proszę, pomóż mi przebaczyć temu, kogo uważam za swojego największego wroga; komu najtrudniej jest mi przebaczyć; o kim powiedziałem, że nigdy nie przebaczę.
PANIE, sam również proszę o przebaczenie tych wszystkich ludzi - za ból, jaki im zadałem - szczególnie moją matkę i ojca, oraz mojego współmałżonka. Przepraszam z całego serca zwłaszcza za te największe krzywdy, jakie im wyrządziłem.
Dziękuję Ci, PANIE JEZU, że jestem teraz uwalniany od zła, jakim jest brak przebaczenia. Niech Twój ŚWIĘTY DUCH napełni mnie światłem i rozjaśni każdy mroczny obszar mojego umysłu.
Amen.

"Istnieją dwa rodzaje jałmużny: dawanie i przebaczanie.
Dawanie tego, co dobrego zdobyłeś; przebaczanie tego, co wycierpiałeś".
- św. Augustyn

Miłuj i czyń co chcesz.
Gdy milczysz to milcz z miłością.
Gdy mówisz to mów z miłością.
Gdy upominasz to upominaj z miłością.
Gdy przebaczasz to przebaczaj z miłością.
Bądź źródłem miłości, ponieważ z tego źródła
może pochodzić jedynie dobro.
- Św. Augustyn

"Istnieją dwa rodzaje jałmużny: dawanie i przebaczanie.
Dawanie tego, co dobrego zdobyłeś; przebaczanie tego, co wycierpiałeś".
- św. Augustyn

Najpiękniejszy dar to przebaczenie.
Tam, gdzie nie chce się przebaczyć,
od razu powstaje mur.
Od muru zaś zaczyna się więzienie.
- Phil Bosmans

Największą trucizną dla duszy i ciała
Jest złość zapiekła uraza,
Niezdolność wybaczania krzywd.
Przebaczenie to rodzaj wewnętrznego nieba.
- Anna Kamieńska

Prośmy Miłosiernego Boga, aby nasza parafia przez Jego łaskę stawała się wspólnotą żyjącą w przebaczeniu. Pozdrawiam Was i błogosławię. ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Wracamy na stronę po wakacyjnym lenistwie. To ostatnia niedziela wakacji. Ważny dzień dla naszej wspólnoty, gdyż kolejna grupka naszych dzieciaków  przyjęła I komunię Świętą. To wielka radość płynąca z faktu że kolejne cztery osoby doświadczają wspólnoty z Chrystusem, przychodzącym do ich życia w sakramencie eucharystii. Oby ich rodziny i my ich bracia i siostry w Chrystusie nie zniszczyli, nie zagasili w nich tej miłości do Chrystusa, którą dziś czują i przeżywają. Dzisiaj także jak co roku w ostatnią niedzielę sierpnia pobiegliśmy myślą ku Łubieńskim. Uczciliśmy ich pamięć przy pomniku w Łubnej i modliliśmy się o ich zbawienie. Cieszę się że było wielu parafian, którzy zechcieli przyjść na tę piękną uroczystość. Odkrywamy w Łubieńskich wielką, przejawiającą się w konkretnych działaniach i trosce miłość do Kościoła i Ojczyzny – Polski. To ważne świadectwo naszych przodków  z tej ziemi w czasie kiedy przeżywamy 40 rocznicę podpisania umów gdańskich w roku 80-tym. Chwilami bowiem wydaje się, że wciąż są potężne siły w Polsce,  które chcą zatrzeć i podeptać owoce tej wielkiej sprawy narodowej, która wtedy się zrodziła. W tym miejscu przypomnę słowa wielkiego Prymasa Tysiąclecia Kard. Stefana Wyszyńskiego  „Gdy będę w więzieniu, a powiedzą wam, że Prymas zdradził sprawy Boże – nie wierzcie. Gdyby mówili, że Prymas ma nieczyste ręce – nie wierzcie. Gdyby mówili, że Prymas stchórzył – nie wierzcie. Gdy będą mówili, że Prymas działa przeciwko narodowi i naszej ojczyźnie – nie wierzcie. Kocham Ojczyznę więcej niż własne serce i wszystko, co czynię dla Kościoła, czynię dla niej”.  Oby stały się one żywe w każdym z Polaków. Myśląc o tym wszystkim, pamiętajmy, że nasza droga za Chrystusem to nieustanne zapominanie o sobie, codzienne podejmowanie krzyża i naśladowanie naszego Pana.
Pozdrawiam Was i błogosławię na ten nowy tydzień +

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Dzisiejsza przypowieść ewangeliczna o pszenicy i chwaście to przepiękny obraz miłosierdzia Bożego. Bóg jest dobry i czyni tylko dobro. Zasiewa w człowieku tylko  dobre ziarno pszenicy, tak że każdy człowiek ze swej natury jest dobry. Najgłębsze i najprawdziwsze pokłady naszego serca to dobro. Jednak są chwile w naszym życiu że śpimy czyli przestajemy czuwać nad rozwojem i kontemplacją tego dobra w nas i wokół nas. To jest czas, kiedy Szatan zasiewa w nas zło, chwast. Jakże ważne są więc słowa Chrystusa „ czuwajcie i módlcie się w każdym czasie”. To znaczy troszczcie się o to, aby być zawsze blisko Boga. Lecz Bóg wie, że kondycja człowieka jest taka, iż często szuka szczęścia poza Bogiem, odwraca się od Stwórcy, odchodzi od Niego. Apostołowie w swej porywczości i niecierpliwości ludzkiej mówią Panie wyrwiemy chwast. To zdanie uzmysławia nam, ze często człowiek ulega pokusie, aby widzieć tyko zło, kontempluje zło, to wielkie zwycięstwo szatana. Tak bywa, że zatrzymując się tylko na walce ze złem, przestajemy rozwijać dobro, dbać o nie. A Bóg mówi: nie pozwólcie róść razem pszenicy i chwastowi aż do żniwa. Bóg jest cierpliwy i miłosierny, ale trzeba pamiętać że przyjdzie czas żniwa i wtedy Stwórca oddzieli pszenicę od chwastu. Czy jestem gotowy na żniwo? Pozdrawiam Was i do zobaczenia wkrótce.
Błogosławię Wam +
Ks. Krzysztof.

Na dzisiejszą niedzielę kilka słów o lęku. Wypowiedział te słowa Św. Jan Paweł II 13.04.1980 r w Turynie.
Współczesne pokolenie ludzi nurtuje również lęk. Tego lęku doznają ludzie w sposób nieproporcjonalny. Chyba najgłębiej odczuwają go ci, którzy najpełniej są świadomi całej sytuacji człowieka - a którzy równocześnie pogodzili się ze śmiercią Boga w ludzkim świecie.
Ten lęk nie leży na powierzchni życia ludzkiego. Na powierzchni bywa kompensowany przy pomocy wielu środków nowożytnej cywilizacji i techniki, które pozwalają człowiekowi uwalniać się od swojej głębi. Pozwalają mu żyć w wymiarze "homo economicus", "homo technicus", "homo politicus", do pewnego stopnia również w wymiarze "homo ludens".
Równocześnie bowiem trwa i narasta z dostatecznym uzasadnieniem przeświadczenie o postępie - o przyspieszonym postępie człowieka w sferze jego panowania nad światem widzialnym, nad przyrodą. Nigdy dotąd nie był człowiek w swoim wymiarze planetarnym tak świadom wszystkich sił, które może w świecie wykorzystać i oddać na swoją służbę - i nigdy jeszcze w takim stopniu nimi się nie posługiwał. Od tej strony, w tym wymiarze, przeświadczenie o postępie ludzkości jest w pełni uzasadnione.
W krajach i środowiskach najwyższego postępu technicznego i największego dobrobytu materialnego - w parze z tym przeświadczeniem idzie postawa, którą słusznie przywykło się nazywać "konsumpcyjną". Postawa ta świadczy jednak o tym, że przeświadczenie o postępie człowieka jest tylko częściowo uzasadnione. Co więcej - świadczy o tym, że ten kierunek postępu może zabijać w człowieku to, co jest najgłębiej i najistotniej ludzkie. Gdybyśmy tu teraz sprowadzili matkę Teresę z Kalkuty - jedną z tych niewiast, które nie lękają się zstępować za Chrystusem do wszystkich wymiarów człowieczeństwa, do wszystkich sytuacji człowieka w świecie współczesnym - powiedziałaby nam, że na ulicach Kalkuty i innych miast świata ludzie umierają z głodu...
Postawa konsumpcyjna nie uwzględnia całej prawdy o człowieku - ani prawdy historycznej, ani społecznej, ani tej wewnętrznej i metafizycznej. Raczej jest ucieczką od niej. Nie uwzględnia też całej prawdy, o człowieku. Człowiek jest stworzony do szczęścia. Tak! Ale szczęście człowieka bynajmniej nie utożsamia się z użyciem! Człowiek nastawiony "konsumpcyjnie" gubi w tymże użyciu pełny wymiar swego człowieczeństwa, gubi poczucie głębszego sensu życia. Taki więc kierunek postępu zabija w człowieku to, co najgłębiej i najistotniej ludzkie.
Człowiek wzdraga się przed śmiercią. Człowiek lęka się śmierci. Człowiek broni się przed śmiercią. I społeczeństwo stara się obronić człowieka przed śmiercią.
Postęp, który z takim trudem, z użyciem tylu energii i nakładów został wypracowany przez pokolenia ludzkie, zawiera jednak w swym całokształcie potężny współczynnik śmierci. Kryje w sobie gigantyczny wręcz potencjał śmierci. Czyż trzeba to udowadniać w społeczeństwie, które jest świadome, jakie możliwości zniszczenia tkwią we współczesnych atomowych arsenałach militarnych?
Więc człowiek współczesny się lęka. Lękają się supermocarstwa, które dysponują tymi arsenałami - i lękają się inni: kontynenty, narody, miasta...
Ten lęk jest uzasadniony. Nie tylko istnieją nieznane przedtem możliwości niszczenia i zabijania, ale już dzisiaj ludzie nagminnie zabijają ludzi! Zabijają na ulicach miast, w mieszkaniach, w urzędach, w uczelniach. Ludzie uzbrojeni w nowoczesną broń zabijają bezbronnych, niewinnych ludzi. Wypadki takie zawsze się zdarzały. Ale dziś to stało się systemem.
Jeśli ludzie twierdzą, że trzeba zabijać innych ludzi w tym celu, ażeby zmienić i ulepszyć człowieka i społeczeństwo, to musimy pytać, czy wraz z owym gigantycznym postępem materialnym, który jest udziałem naszej epoki, nie doszliśmy równocześnie do przekreślenia właśnie człowieka jako wartości podstawowej i elementarnej? Czy nie doszliśmy już do negacji tej podstawowej i elementarnej zasady, którą starożytny myśliciel chrześcijański wyraził w zdaniu: "trzeba, ażeby człowiek żył" (Ireneusz).
Tak więc współczesne pokolenie ludzi nurtuje słuszny lęk. Czy ten kierunek gigantycznego postępu, który stał się wykładnikiem dla naszej cywilizacji, nie stanie się początkiem gigantycznej i programowej śmierci człowieka? Czy zapowiedzią i przedsmakiem tego w naszym wieku nie są również te straszliwe obozy śmierci, których ślady jeszcze noszą w swoim ciele niektórzy z naszych współczesnych?
Czy ten lęk, który nurtuje współczesnych ludzi, nie jest także w swoim najgłębszym korzeniu zrodzony ze "śmierci Boga"?
Nie z tej krzyżowej, która stała się początkiem Zmartwychwstania i źródłem uwielbienia Syna Bożego, a zarazem podstawą ludzkiej nadziei i znakiem zbawienia - nie z tej!
Ale z tej, którą człowiek zadaje Bogu w sobie, zwłaszcza na przestrzeni ostatnich etapów swej historii, w swoim myśleniu, w swoim sumieniu, w swoim działaniu. To jest jakby wspólny mianownik wielu poczynań ludzkiej myśli i woli. Człowiek odbiera Bogu siebie i świat. Nazywa to "wyzwoleniem się od alienacji religijnej". Człowiek odbiera Bogu siebie i świat w tym mniemaniu, że tylko w taki sposób może wejść w pełne ich posiadanie, może stać się panem świata oraz swej własnej istoty. Człowiek więc "zabija Boga w sobie i w drugich. Służą temu całe systemy filozoficzne, programy społeczne, ekonomiczne i polityczne, żyjemy w epoce gigantycznego postępu materialnego i nieznanej przedtem negacji Boga. Taki jest obraz naszej cywilizacji. Dlaczego człowiek się lęka? Może właśnie dlatego, że w wyniku tej swojej negacji zostaje ostatecznie sam: metafizycznie sam... wewnętrznie sam.
A może? ... może właśnie dlatego, że człowiek, który zabija Boga, nie znajdzie także ostatecznego hamulca, aby nie zabijać człowieka. Ten ostateczny hamulec jest w Bogu. I ostateczna racja tego, ażeby człowiek żył, ażeby szanować życie i ochraniać życie człowieka - jest w Bogu. I ostateczna podstawa wartości i godności człowieka, i sensu jego życia jest ta, że jest on obrazem i podobieństwem Boga!
"Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana" (J 20, 20). Uradowali się! To słowo jest proste i głębokie zarazem. Nie mówi wprost o głębi i potędze tej radości, jaka stała się udziałem tych świadków Chrystusa Zmartwychwstałego - ale pozwala o niej wnioskować. Jeśli ich lęk miał swoje najgłębsze korzenie w fakcie śmierci Syna Bożego - to radość spotkania ze Zmartwychwstałym musiała być radością na miarę tego lęku. Musiała być większa od tego lęku. Była to radość tym większa, im po ludzku poniekąd trudniejsza do przyjęcia. A jak trudna - o tym świadczy późniejsze zachowanie się Tomasza, który "nie był razem z nimi, gdy przyszedł Jezus" (J 20, 24).
Właśnie te czasy, w których żyjemy - czasy, w których otwarła się perspektywa "śmierci człowieka" zrodzona ze "śmierci Boga" w ludzkim myśleniu, w ludzkim sumieniu, w ludzkim działaniu - właśnie te czasy domagają się szczególnie prawdy o Zmartwychwstaniu Ukrzyżowanego. Domagają się też świadectwa zmartwychwstania tak wymownego jak nigdy.
Ale powie ktoś: to było wczoraj. "Dzisiaj" różni się od tego "wczoraj", różni się radykalnie. "Dzisiaj" zadeptuje owo "wczoraj". Nie ma już świata Świętych, jest świat wielkiego przemysłu i wielkiej sekularyzacji, świat codziennej walki klas i nieustającego gwałtu. Święci odeszli do przeszłości, nie wystarczają na czasy dzisiejsze - powie ktoś.
Ale Chrystus jest. I Chrystus wystarcza na każdy czas: "wczoraj i dzisiaj, ten sam także na wieki" (Hbr 13, 8).
To jest powiedziane do nas, ludzi epoki gigantycznego postępu - i epoki lęku narastającego na dnie ludzkich osiągnięć i zagrożeń.
To jest powiedziane dla nas.
Błogosławię Wam  ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Myślę sobie, że człowiek zawsze będzie sięgał po niemożliwe. Tak było już w czasach budowania wieży Babel. Pytanie dlaczego sięga? Jedni powiedzą taka jest jego natura, inni, że kiedy odkrywa to ma poczucie władzy nad tym wszystkim co go otacza. Nie można odkryć, pojąć, zrozumieć potęgi Boga, Jego tajemnicy, rządnym panowania nad wszystkim rozumem. Potrzeba pokory, uniżenia, jak Mojżesz na Bożej górze Horeb. Trzeba uczynić pokłon aż do ziemi, żeby wejść w wewnętrzne życie Trójcy: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Św. Augustyn powiedział: jeżeli mówisz, że nie rozumiesz to dobrze, a jeżeli myślisz że zrozumiałeś to to na pewno nie jest Bóg. Czym jest mój mózg i jego możliwości poznawcze , żeby objąć, zrozumieć potęgę Stwórcy i Pana całego wszechświata. Bóg odkrywa przede mną swoje życie i swoją tajemnicę tyle ile sam chce. Bóg wie, że gdybym poznał tajemnicę Jego wewnętrznego życia, gdybym odkrył pełnię życia Trójcy Ojca, Syna i Ducha Świętego umarłbym, bo nie udźwignąłbym tak potężnej Miłości , tak wielkiego Szczęścia i cudownego Piękna. Dlatego Izraelici nie mogli patrzeć na objawiającego się Boga, wiedzieli bowiem, że to doskonałe Piękno sprawiłoby, że nie potrafili by żyć. Zakrywali więc twarz i zamykali oczy. Wiem jedno Boże Ojcze, Synu i Duchu Święty, jesteś pełnią Miłości, Prawdy, Pokoju i Piękna. Wiem że poznam Twoje życie w pełni tam gdzie między Toba a mną już nie będzie nikogo i niczego. Bądź uwielbiona Trójco Przenajświętsza. Pozdrawiam Was i błogosławię Wam +    ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Piszę te słowa już po Pięćdziesiątnicy. Jest Święto NMP Matki Kościoła. Wczoraj Chrystus tchnął na nas i powiedział przyjmijcie Ducha Świętego. Mieliśmy odwagę przyjąć Go? Jeżeli tak to możemy być pewni, że przeniknęła i wypełniła nas moc Ducha Świętego.
Jego obecność w naszym życiu będzie nas wyzwalała z wszelkiego lęku. Nie lękajcie się ja zwyciężyłem świat, mówi Chrystus. Duch Święty obecny w nas wyposaży nas w dar budowania jedności, przez roztropne i wypełnione Bożym pokojem słowo. Duch Święty będzie ożywiał i rozpalał w nas pragnienie działania dla dobra wspólnego.
Człowiek bardziej niż pieniędzy , zdrowia i władzy potrzebuje nowego powiewu Ducha Świętego, bo tylko Duch Boga może odnowić ten świat. Człowiek z najlepszymi pomysłami niewiele zrobi w kierunku zatrzymania świata przed samozagładą
Kiedy poddam Duchowi Świętemu mój umysł, moje emocje, moje pragnienia i plany, moje serce stanę się nowo narodzonym człowiekiem, zatopionym w życiu Bożym. Świat w którym żyjemy potrzebuje do przetrwania właśnie takich nowo narodzonych z wody i Ducha Świętego ludzi. Potrzebuje ich dzisiaj bardziej niż naukowców, lekarzy, artystów czy polityków
Duchu Święty pozwalam Ci, abyś mnie wypełnił Twoimi darami, abyś mnie uświęcił i ożywił na nowo moje w tak wielu momentach skostniałe życie. Rozporządzaj mną wedle woli Twojej. Przyjdź Duchu Święty.
Maryjo Matko Kościoła, oświecona w całej pełni światłem Ducha Świętego, posłuszna w całej pokorze Jego natchnieniom, wspomagaj mnie, moich parafian, przyjaciół i cały Kościół w nieustannym wsłuchiwaniu się w powiewy Bożego Ducha w odwadze poddawania się Jego prowadzeniu.

Błogosławię Was w te cudowne i pełne łaski „Zielone Święta”+
Ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Zastanawiam się kto wpatruje się w niebo. Chyba tylko ten kto za nim tęskni, kto nosi w sercu nadzieję, że kiedyś będzie tam przebywał już nie jako wędrowiec, ale jako mieszkaniec, wieczny mieszkaniec. Kto wpatruje się w niebo? Ten kto rozpalony jest miłością do Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego, do Maryi naszej kochanej Matki. Kto wpatruje się w niebo? Ten kto jest przekonany, że na ziemi nie ma raju, kto jest przekonany, że to nie człowiek, ale Bóg ma rozwiązania czyniące życie prawdziwie szczęśliwym. Chrystus wstępujący do Ojca otwiera przede mną prawdę, że ja grzesznik, który uwierzyłem i zaufałem Bogu jestem przeznaczony do życia z Nim w niebie. To jest mój cel. Tak jestem wędrowcem, który wie dokąd zmierza. Nie jestem włóczęgą miotającym się pośród wielu dróg i karmiącym się chwilowymi doświadczeniami i tak naprawdę nie potrzebującym celu.

Pragnę jeszcze powiedzieć jedno. Niebo staje się pragnieniem, tym większym im czystsza i prawdziwsza jest moja wiara. To ona sprawia, że szukam świętości, doskonałego piękna i dobra, doskonałej miłości czyli nieba. Dziękuję Ci Boże, że stworzyłeś ziemię, ale jeszcze bardziej dziękuję Ci za to, że uczyniłeś niebo, Twój i jak wierzę także kiedyś mój dom.

Kochani Parafianie w tym słowie, pragnę podziękować Wam za to wszystko co we wczorajszą Uroczystość zgotowaliście mi w związku z 30 rocznicą święceń kapłańskich. Cieszę się, że pamiętacie i modlicie się, że mimo tak trudnych dla kapłaństwa i Kościoła czasów, dajecie dowody szacunku i dobroci. Za każdy gest Waszej jedności ze mną w tym wspólnym wędrowaniu do nieba, jestem Wam bardzo wdzięczny.
Dziękuję Wam za piękne słowa życzeń, za kwiaty, za tego ogromnego, smacznego torta no i za kapele „Kumpele Wróbele”, która zagrała mi po Mszy Świętej. To była piękna niedziela. Przy tej okazji pragnę Was zapewnić o mojej codziennej modlitwie w intencji całej Parafii, całej bez wyjątku.

Pozdrawiam Was i błogosławię +

W tych dniach przeczytałem w jednym z pism warszawskich wiadomość, która wstrząsnęła mną do głębi. Trybuna Ludu podaje, że w Warszawie pracuje się nad nową maszyną do bezbolesnego usuwania ciąży. Jest to maszyna bardzo skomplikowana, z zastosowaniem pneumatyków, za pomocą których będą wydmuchiwać z łona matek… Polaków!, co mieli się narodzić dla polskiej ziemi! Przyszło mi na myśl straszne skojarzenie. Były w Polsce piece krematoryjne do niszczenia Polaków. A teraz, jak podaje gazeta, już 40 zamówień jest na tę maszynę. Czy to nie obłęd?! Czy nasza wspaniała wiedza nie jest bita po twarzy jakimś szatańskim odwetem za naszą zarozumiałość i pychę? Będziemy przeklinali wszystkich naszych ciemiężycieli i najeźdźców, będziemy domagali się procesów dla tych, którzy rozpalali piece krematoryjne, a sami będziemy produkowali skomplikowane maszyny do bezbolesnego zabijania rodzących się Polaków?!”.
Te słowa wypowiedział 26 czerwca 1966 roku Prymas Polski, kardynał Stefan Wyszyński w czasie obchodów kończących uroczystości milenijne w Warszawie. Parę dni później, 3 lipca 1966 roku, podczas obchodów tysiąclecia chrztu Polski w Sandomierzu Prymas powrócił do „naukowych ułatwień” w zabijaniu nienarodzonych dzieci: „Zapewne, niech nauka pracuje, aby pomniejszać boleści rodzących. Nauka jest od tego! Ale nie od tego, aby zabijać rodzących się ludzi, bo to jest samobójcze dążenie nad przepaść! Naród idąc tą drogą, będzie szedł wprost do własnej zguby”. Z kolei 15 maja 1966 roku przemawiając na Jasnej Górze do warszawskich pątników, nawiązując do Jasnogórskich Ślubów Narodu (1956) oraz Wielkiej Nowenny, wskazywał na pierwszorzędne zadanie „obrony rodziny chrześcijańskiej i wszystkich wartości duchowych Narodu”. Podkreślał, że „jeżeli rodzina będzie rozbita w proch, zmaterializowana, niezdolna do ofiary, jeżeli nie będzie zdolna do uszanowania rodzącego się życia, ale stanie się mordownią Polaków, wtedy słusznie będziemy się lękać o Naród”. W tym samym przemówieniu kardynał Wyszyński nazwał aborcję „zabijaniem Narodu w rodzinie”. Św. Jan Paweł II wielokrotnie wspominał, jak na „milenijnych ścieżkach uczył się Kościoła i Narodu w Kościele”. Wiemy, że Ojciec Święty całymi garściami czerpał z „głębi tego tysiąclecia”, z której wraz z całym ochrzczonym Narodem wołał o zstąpienie Ducha Świętego na tę ziemię. Jeśli wskazujemy na podobne akcenty w nauczaniu św. Jana Pawła II i Prymasa Tysiąclecia akcentujemy podobne obu spojrzenie na związki Kościoła z Narodem oraz między jego historią i kulturą, na podnoszoną przez obu konieczność duchowej i kulturowej suwerenności Narodu; „naród nade wszystko musi żyć własnym życiem” – mówił Ojciec Święty. Jeden i drugi byli wielkimi obrońcami życia. Analizując nauczanie św. Jana Pawła II, niezłomnego orędownika "Ewangelii Życia”, odkrywamy nawet podobny sposób argumentacji do tego, którego – nie tylko w roku milenijnym – używał Prymas Tysiąclecia. Podobnie więc jak kardynał Wyszyński, również św. Jan Paweł II dostrzegał ścisły związek między ludobójczym terrorem dwudziestowiecznych systemów totalitarnych, a zbrodnią zabijania dzieci nienarodzonych.
4 czerwca 1991 roku w Radomiu Ojciec Święty przypominał, że „ludobójcze skutki ostatniej wojny zostały przygotowane całymi programami nienawiści rasowej oraz etnicznej”, tak że „na miejsce Bożego „nie zabijaj” postawiono ludzkie „wolno zabijać”, a nawet „trzeba zabijać”. Zaraz też św. Jan Paweł II dodał znamienne słowa: „Do tego cmentarzyska ofiar ludzkiego okrucieństwa w naszym stuleciu dołącza się inny jeszcze wielki cmentarz. Cmentarz nienarodzonych, cmentarz bezbronnych, których twarzy nie poznała nawet własna matka, godząc się lub ulegając presji, aby im zabrano życie zanim jeszcze się narodzą. A przecież już miały to życie, już były poczęte, rozwijały się pod sercem swych matek, nie przeczuwając śmiertelnego zagrożenia”.
Historia w pełni potwierdzała to zrównywanie totalitaryzmów ze zbrodnią zabijania nienarodzonych osób. Przecież jako pierwsze państwo na świecie to Związek Sowiecki – stworzone przez bolszewików „państwo nowego typu” – zalegalizowało sto lat temu (19 listopada 1920) „aborcję na życzenie”. Nienarodzonemu życiu wojnę wypowiedziała również narodowosocjalistyczna III Rzesza Niemiecka. Prawo do życia przysługiwało tylko „czystym rasowo”. Dla „podludzi”, czyli na przykład w Generalnej Guberni, była w ofercie usilnie zalecana możliwość zabicia nienarodzonego człowieka. To za sprawą niemieckich władz okupacyjnych po raz pierwszy na ziemiach polskich wprowadzono „aborcję na życzenie”. Dodajmy, że również Niemki podejrzane o kontakty seksualne z „podludźmi” (np. z robotnikami przymusowymi z Polski i innych okupowanych krajów) były zmuszane przez władze niemieckie do zabicia nienarodzonego dziecka.
Zarówno św. Jan Paweł II jak i Prymas Wyszyński widzieli w podejściu do utrzymywania straszliwej praktyki zabijania niewinnych ludzi prawdziwy probierz odnowy moralnej i polskiej niepodległości. 26 sierpnia 1980 roku, gdy przetaczała się przez Polskę fala strajków, która parę dni później miała doprowadzić do powstania NSZZ „Solidarność”, Prymas Polski na Jasnej Górze w homilii wygłoszonej podczas sumy pontyfikalnej z okazji święta Matki Bożej Częstochowskiej mówił o najważniejszych wartościach, „które trzeba uszanować, i co należy wypełnić, aby w Ojczyźnie naszej powrócił spokój i ład”. Należało więc – mówił kardynał Wyszyński – „szanować porządek religijno-moralny w życiu Narodu”, czyli skończyć z „propagowaną ateizacją, która podrywała więź i siłę kulturalną milenijnego Narodu”. Zaraz potem szedł obowiązek „istnienia w naszym życiu narodowym prymatu rodziny. W tym prymacie rodziny, tak jak w kołysce, najważniejszy jest prymat życia i obrony życia, gwarancja dla rodzących się Polaków, że ukształtowani mocami Bożymi pod sercami swych matek, będą mogli bezpiecznie w Ojczyźnie Polaków żyć, rozpocząć swoje dzieje, rozwijać je, usłużyć Ojczyźnie i wrócić do Ojca Niebieskiego, z którego wszelkie życie się wywodzi”. Zarówno w Jasnogórskich Ślubach Narodu (1956) jak i w Wielkiej Nowennie (1957 – 1965) kwestia ta była stale podnoszona podczas duchowych przygotowań do Milenium.
9 września 1980 roku w kaplicy Cudownego Obrazu na Jasnej Górze kardynał Wyszyński nauczał, że „nic nie pomogą najrozmaitsze zmiany ustrojowe, jeżeli się sumienia w Narodzie nie obudzą i jeżeli każdy człowiek nie zrozumie, że w nim właściwie buduje się wszystko. […] Bóg wyciągnął nas z niejednej niewoli, abyśmy byli synami wolności. Idzie tylko o to, abyśmy tej wolności używali nie do grzeszenia, ale do czynienia dobrze, do uwielbiania Boga i wypełniania Jego przykazań, do zachowania ładu w życiu naszym osobistym, rodzinnym, domowym i zawodowym, bo wszędzie potrzeba zdrowego porządku moralnego i religijnego”. Przebudzenie polskich sumień było tym pilniejsze, ponieważ – jak zauważał Prymas Polski – „Polacy są dziwnie milczący, gdy patrzą na najrozmaitsze grzechy, na zaniedbania w życiu rodzinnym, na niszczenie życia nienarodzonych, na pijaństwo i nietrzeźwość, na marnotrawstwo, złodziejstwo i kradzieże”.
W 1991 roku św. Jan Paweł II podkreślał, że „egzamin z naszej wolności dopiero przed nami”, a „ocena”, na jaki go zdamy w dużym stopniu uwarunkowana była tym, jak uporamy się z plagą zabijania osób nienarodzonych. W Kielcach 3 czerwca 1991 roku w mocnych i głośnych słowach przestrzegał przed „lekkomyślnym narażaniem polskich rodzin na dalsze zniszczenie” i wzywał do „rachunku sumienia u progu Trzeciej Rzeczypospolitej”. Jego zasadniczym elementem powinno być właściwie rozumienie podstawowych słów, rozróżnienie między wolnością a niewolą: „Tak, trzeba wychowania do wolności, trzeba dojrzałej wolności. Tylko na takiej może się opierać społeczeństwo, naród, wszystkie jego dziedziny życia, ale nie można stwarzać fikcji wolności, która rzekomo człowieka wyzwala, a właściwie go zniewala i znieprawia”. W tym kontekście św. Jan Paweł II mówił również o zmianie podejścia do nowego, poczętego życia. Aby nie traktować go, jak każe „fikcyjna wolność” w kategorii zagrożenia lub uprzykrzenia: „nawet jeśli pojawiło się ono nieoczekiwanie, nigdy nie jest intruzem ani agresorem. Jest ludzką osobą, zatem ma prawo do tego, aby rodzicie nie skąpili mu daru z samych siebie, choćby wymagało to od nich szczególnego poświęcenia. Świat zmieniłby się w koszmar, gdyby małżonkowie znajdujący się w trudnościach materialnych widzieli w swoim poczętym dziecku tylko ciężar i zagrożenie dla swojej stabilizacji; gdyby z kolei małżonkowie dobrze sytuowani widzieli w dziecku niepotrzebny a kosztowny dodatek życiowy. Znaczyłoby to, że miłość już się nie liczy w ludzkim życiu. Znaczyłoby to, że zupełnie zapomniana została wielka godność człowieka, jego prawdziwe powołanie i ostateczne przeznaczenie”.
Jak kardynał Wyszyński określał zabijanie dzieci nienarodzonych jako narodowe samobójstwo, „mordowanie Narodu w rodzinie”, tak i św. Jan Paweł II w reakcji na przeforsowaną w 1996 roku przez postkomunistyczną większość w parlamencie i podpisaną przez postkomunistycznego prezydenta ustawę legalizującą „aborcję na życzenie” powiedział, że „naród, który zabija własne dzieci, jest narodem bez przyszłości”. Rok później, przebywając w Ojczyźnie z kolejną podróżą apostolską odniósł się do tych słów: „Wierzcie, że nie było mi łatwo to powiedzieć. Nie było mi łatwo powiedzieć to z myślą o moim narodzie, bo ja pragnę dla niego przyszłości, wspaniałej przyszłości” i dodawał: „Potrzebna jest więc powszechna mobilizacja sumień i wspólny wysiłek etyczny, aby wprowadzić w czyn wielką strategię obrony życia” (Kalisz, 4 czerwca 1997).
Przebudzenie sumień, do czego nawoływał Prymas Tysiąclecia oraz ich mobilizacja, czego oczekiwał św. Jan Paweł II – musiały stawić opór propagandzie, która próbowała (i ciągle próbuje) przekonywać, że upominanie się o życie nienarodzonych ludzi jest „tematem zastępczym”, właściwie niepoważnym, niegodnym tzw. prawdziwych mężów stanu zmagających się z „naprawdę ważnymi” problemami typu globalne ocieplenie klimatu, migracje, czy pandemie (od „ptasiej grypy” po koronawirusa).
Wielką zasługą Papieża Polaka było zwrócenie uwagi na cywilizacyjny wymiar toczącej się na świecie walki o życie. Obrona osób nienarodzonych jest sprawą absolutnie priorytetową, ponieważ „dzisiaj świat stał się areną bitwy o życie. Trwa walka między cywilizacją życia a cywilizacją śmierci”. Słowa te św. Jan Paweł II wypowiedział w Kaliszu 4 czerwca 1997 roku. Powtarzał w ten sposób diagnozę, która jest jednym z głównych wątków opublikowanej 25 marca 1995 roku jednej z najważniejszych – obok „Veritatis Splendor (1993) oraz „Fides et ratio” (1998) – encyklik jego całego pontyfikatu – „Evangelium vitae”. W encyklice tej św. Jan Paweł II rozwijał myśl, którą wyraził już w 1991 roku w Radomiu wskazując na ekspansję w dwudziestym wieku ludobójczych praktyk systemów totalitarnych i ideologii „fikcyjnej wolności”: „Korzeń zbrodni tkwi w uzurpacji przez człowieka Bożej władzy nad życiem i śmiercią człowieka. Odzywa się w tym jakieś dalekie, a przecież uporczywe echo tamtych słów, które człowiek zaakceptował od „początku” wbrew swemu Stwórcy i Ojcu. Słowa te brzmiały: „tak, jak Bóg będziecie znali dobro i zło”. Zważywszy na to, kto te słowa wypowiedział w rajskim ogrodzie do pierwszych Rodziców, można mówić o satanistycznej inspiracji niszczenia nienarodzonego życia. Przypominają się w tym kontekście niedawne słowa Benedykta XVI o aborcji (i tzw. małżeństwach jednopłciowych) jako „znamionach Antychrysta”.
Sączona przez Złego pokusa bycia demiurgiem – oto korzeń ludobójstwa popełnianego na nienarodzonych ludziach (podobnie jak każdego innego ludobójstwa). Na kartach „Evangelium vitae” Ojciec Święty zwracał ponadto uwagę na sprzyjający szerzeniu się tego rodzaju ludobójstwa „głęboki kryzys kultury”, który jest właściwie natury filozoficznej. Chodzi bowiem o „sceptycyzm wobec samych fundamentów poznania i etyki”, co z kolei „sprawia, że coraz trudniej jest zrozumieć w pełni sens istnienia człowieka, jego praw i obowiązków” (EV, 11).
Innym imieniem tego kryzysu jest relatywizm poznawczy i moralny, czyli sytuacja, gdy „wolność wypiera się samej siebie”, ponieważ „traci konstytutywną więź, jaka łączy ją z prawdą” (EV, 19). Jak pisał św. Jan Paweł II w „Fides et ratio”, nihilizm, czyli odrzucenie wszelkiej prawdy obiektywnej „nie tylko pozostaje w sprzeczności z wymogami i treścią słowa Bożego, ale przede wszystkim jest zaprzeczeniem człowieczeństwa człowieka i samej jego tożsamości. […] Gdy człowiekowi odbierze się prawdę, wszelkie próby wyzwolenia go stają się całkowicie nierealne, ponieważ prawda i wolność albo istnieją razem, albo też razem marnie giną” (FR, 90).
W „Evangelium vitae” Papież z kolei podkreślał, że ekspansja relatywizmu w poznaniu filozoficznym ma swoje konsekwencje w rozchwianiu norm moralnych, to zaś wiedzie do „głębokiego zniekształcenia życia społecznego”. Jeśli bowiem „wszystko staje się przedmiotem umowy i negocjacji, także owo pierwsze z podstawowych praw, jakim jest prawo do życia” (EV, 20). W ten sposób „demokracja przeradza się w istocie w system totalitarny”, staje się prawdziwym „państwem tyrańskim” (EV, 20).
Błędna filozofia wiedzie do błędnych pojęć moralnych, w końcu do błędnej polityki, której ofiarą pada ostatecznie wolność. Tak powstaje system nazwany przez Benedykta XVI dyktaturą relatywizmu, która wspiera się na swoistej demolatrii, tj. napiętnowanemu przez św. Jana Pawła II w „Evangelium vitae” czynieniu z demokracji „namiastki moralności lub „cudownego środka” na niemoralność” (EV, 70).
Pierwszymi i najliczniejszymi ofiarami tego nowoczesnego „państwa tyrańskiego” są osoby nienarodzone. Hekatomba każdego roku idzie w dziesiątki miliony istnień ludzkich. Jak zauważa jednak papież, mamy do czynienia z szeroko rozgałęzionym „spiskiem przeciwko życiu” (EV, 12). Na „poziomie operacyjnym” jego emanacją jest dyktatura relatywizmu. Towarzyszą jej również „odpowiednio” konstruowane przekazy medialne, wykreowane trendy w kulturze popularnej, a nawet działalność charytatywna, która pod pozorem „pomocy reprodukcyjnej” szerzy na przykład w krajach uboższych tzw. mentalność antykoncepcyjną, która – jak wskazuje św. Jan Paweł II w „Evangelium vitae” – jest przedsionkiem do mentalności aborcyjnej. Tą regułę można również odnieść do tych środowisk w Kościele powszechnym, które wypowiadając de facto posłuszeństwo Magisterium Kościoła poprzez sabotowanie nauczania zawartego w encyklice Pawła VI „Humanae vitae” (1968) zaćmiły swoje sumienia również wobec dramatu zabijania nienarodzonych ludzi. Klasycznym przykładem jest tutaj Kościół w Niemczech, który w swojej „deklaracji z Konigstein” (sierpień 1968) odrzucił jako obowiązującą normę nauczanie zawarte w „Humanae vitae” („niech decydują małżonkowie w swoim sumieniu”), by w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku nie dostrzegać dwuznaczności sytuacji – mówiąc oględnie – w której katolickie poradnictwo rodzinne zostało wbudowane w system usprawiedliwiania procederu zabijania nienarodzonych osób.
Chodziło o zgodę zdecydowanej większości biskupów niemieckich na udział w procederze przepisanym w uchwalonym w 1995 roku prawie o „poradnictwie przedaborcyjnym”, które nakładało na kobietę obowiązek dostarczenia przed „zabiegiem” zaświadczenia o odbytej rozmowie w poradni rodzinnej. Porady, jakie usłyszała chcąca zabić swoje dziecko kobieta, nie miały żadnego znaczenia. Ważny był papier, który zgodnie ze wspomnianą ustawą mogły wystawiać również katolickie poradnie rodzinne.
Aż cztery lata zajęło niemieckim biskupom dostrzeżenie, pewnej dwuznaczności (eufemistycznie rzecz nazywając) udziału podległych im placówek w tej procedurze, na końcu której i tak było zabicie dziecka. Dopiero w 1999 roku, po wielu interwencjach, udało się św. Janowi Pawłowi II wymusić na Konferencji Episkopatu Niemiec wycofanie katolickich poradni z tego systemu. Po śmierci „papieża rygorysty” i w ramach toczącej się po 2013 roku „rewolucji czułości i miłosierdzia” wszystko wróciło do normy, czyli sabotowania ustaleń z 1999 roku. Ten brak jednoznaczności w fundamentalnej sprawie, jaką jest prawo do życia osób najsłabszych, wzmacniany jest decyzjami papieża Franciszka, który zerwał z tradycją obecną w prawie kanonicznym od 1917 roku i podtrzymana przez św. Jana Pawła II w zrewidowanej wersji prawa z 1983 roku, surowo karającą zbrodnię aborcji. Podkreśleniem wyjątkowego ciężaru tego uczynku był przepis, wedle którego rozgrzeszenia za ten grzech mógł udzielać tylko biskup. Dzisiaj w „imię czułości i miłosierdzia” ta zapora zniknęła. Na mocy decyzji obecnego papieża każdy ksiądz może rozgrzeszać penitentkę z tej zbrodni. A przecież obowiązujące do 2013 roku „rygorystyczne” normy prawne miały przede wszystkim charakter pedagogiczny. Były znakiem, że Kościół traktuje zabijanie nienarodzonych jako szczególnie ciężką zbrodnię. Innymi słowy: bierze tych najsłabszych pod swoją szczególną ochronę.
Ćwierć wieku temu św. Jan Paweł II kierując się tą postawą pełną miłosierdzia wobec nienarodzonych i tych, którzy przez ich zabicie narażają swoją duszę na utratę życia wiecznego, uroczyście ogłaszał: „mocą władzy, którą Chrystus udzielił Piotrowi i jego Następcom”, że „bezpośrednie przerywanie ciąży, to znaczy zamierzone jako cel czy jako środek, jest zawsze poważnym nieładem moralnym, gdyż jest dobrowolnym zabójstwem niewinnej istoty ludzkiej. Doktryna ta, oparta na prawie naturalnym i słowie Bożym spisanym, jest przekazana przez Tradycję Kościoła i nauczana przez Magisterium zwyczajne i powszechne” (EV, 62).
Napisał to człowiek, który urodził się sto lat temu. Tam, gdzie „wszystko się zaczęło”, w Wadowicach, wszystko mogło się jednak potoczyć zupełnie inaczej. Gdyby państwo Wojtyłowie posłuchali „dobrych rad” lekarza, który mówił, że trzecia ciąża Pani Emilii Wojtyłowej jest zagrożeniem dla jej życia, a dziecko i tak nie rokuje przeżycia. Jedynym więc wyjściem z sytuacji jest „zabieg”Rada została odrzucona. Przywołanego innego lekarza. Na świat 18 maja 1920 roku przyszedł Karol Wojtyła – Papież życia.
Grzegorz Kucharczyk
Wrzuciłem ten artykół z Pch24 bardzo dobrej strony katolickiej. Wspominając 100 lecie urodzin św. Jana Pawła II mówiu się o wielu wymiarach jego pontyfikatu, ale ten wymiar jak bardzo jest przemilczany i niewygodny. Pozdrawiam Was i błogosławię

Veritas liberabit vos („Prawda was wyzwoli”) J 8, 32

 

W obliczu poważnego kryzysu, my, Duszpasterze Kościoła Katolickiego, na mocy udzielonego nam mandatu, uważamy za naszą świętą powinność skierowanie Apelu do naszych Współbraci w Episkopacie, do Kleru, Zakonników, świętego Narodu Bożego i do wszystkich ludzi dobrej woli. Nasz Apel został podpisany także przez intelektualistów, lekarzy, adwokatów, dziennikarzy i przedsiębiorców, którzy zgadzają się z jego treścią, i może być podpisany przez wszystkich, którzy zechcą się do niego przyłączyć.

 

Fakty wykazały, że pod pretekstem epidemii COVID-19 w wielu przypadkach zostały naruszone niezbywalne prawa obywateli przez ograniczanie w sposób nieproporcjonalny i nieuzasadniony ich podstawowej wolności, w tym również korzystania ze swobody kultu, wypowiedzi oraz przemieszczania się. Zdrowie publiczne nie powinno i nie może stać się usprawiedliwieniem dla deptania praw milionów osób na całym świecie, nie mówiąc już o zwolnieniu władz cywilnych z obowiązku podejmowania działań dyktowanych mądrością i mających na celu wspólne dobro; jest to tym prawdziwsze, im większe są wątpliwości rodzące się u wielu w odniesieniu do rzeczywistego ryzyka zakażenia, niebezpieczeństwa i odporności na wirus. Wiele światowej sławy autorytetów z dziedziny nauki i medycyny potwierdza, że alarm podniesiony przez media w związku z COVID-19 nie wydaje się w pełni uzasadniony.

 

Na podstawie oficjalnych danych dotyczących wpływu epidemii na liczbę zgonów mamy powody, by sądzić, że istnieją siły, które mają interes w wywoływaniu paniki wśród ludności wyłącznie celem trwałego narzucenia niedopuszczalnych form ograniczania wolności, kontroli osób i śledzenia ich ruchów. Te nieliberalne tryby narzucania są niepokojącym preludium do powstania Rządu Światowego wymykającego się spod wszelkiej kontroli.

 

Wierzymy też, że w niektórych sytuacjach przyjęte środki ograniczania, w tym zamknięcie działalności handlowej, spowodowały kryzys, który pociągnął na dno całe sektory gospodarki, sprzyjając ingerencji sił zewnętrznych i skutkując poważnymi konsekwencjami społecznymi i politycznymi. Te formy inżynierii społecznej muszą zostać powstrzymane przez tych, na których spoczywa odpowiedzialność rządowa, przez podjęcie środków mających na celu ochronę swoich obywateli, których reprezentują i w interesie których są wysoce zobowiązani do podejmowania działań. Powinniśmy także pomagać rodzinie, komórce społecznej, unikając nierozsądnego karania osób słabych i starszych przez zmuszanie ich do bolesnej izolacji od najbliższych. Kryminalizacja relacji osobistych i społecznych winna być ponadto uważana za niedopuszczalną część planu tych, którzy promują izolowanie jednostek, aby łatwiej je kontrolować i nimi manipulować.

 

Prosimy środowisko naukowe o czujność, aby terapie wykorzystywane w leczeniu COVID-19 były promowane uczciwie dla wspólnego dobra z dołożeniem wszelkich starań, dla zapobieżenia sytuacji, w której niegodziwe interesy mogłyby wpłynąć na decyzje rządzących i organów międzynarodowych. Nierozsądne jest potępianie środków zaradczych, które okazały się skuteczne i często niedrogie, tylko dlatego, by uprzywilejować formy leczenia lub szczepionki, które nie są równie dobre, lecz gwarantują firmom farmaceutycznym znacznie większe zyski, a tym samym zwiększają wydatki publicznej służby zdrowia. Przypominamy też, jako Duszpasterze, że przyjmowanie przez katolików szczepionek, w których stosowany jest materiał pochodzący od dzieci nienarodzonych poddanych aborcji, jest niedopuszczalne z moralnego punktu widzenia.

 

Zwracamy się również do Rządzących o zachowanie czujności, by uniknąć stosowania najbardziej rygorystycznych form kontroli ludności – czy to w postaci systemów śledzenia, czy też jakichkolwiek innych form namierzania lokalizacji. Walka z COVID-19, jakkolwiek poważna, nie może być pretekstem do tego, by wtórować niejasnym intencjom podmiotów ponadnarodowych, które mają w tym projekcie potężny interes handlowy i polityczny. W szczególności obywatelom należy zapewnić możliwość odrzucenia takich ograniczeń wolności osobistej, bez nakładania jakichkolwiek kar na osoby, które nie zamierzają skorzystać ze szczepionek, metod śledzenia i wszelkich innych środków o analogicznym charakterze. Warto przyjrzeć się również rażącej sprzeczności działań tych, którzy przez swą politykę dążą do drastycznego zmniejszenia liczby ludności, a jednocześnie przedstawiają się jako zbawiciele ludzkości, nie mając przy tym żadnych politycznych czy społecznych uprawnień. Na koniec, odpowiedzialność polityczna przedstawicieli ludu nie może być absolutnie oddana w ręce techników, którzy wręcz domagają się zwolnienia ich z odpowiedzialności karnej w formie, krótko mówiąc, niepokojącej.

 

Apelujemy gorąco do mediów o aktywne angażowanie się w prawidłowy przekaz informacyjny, który nie będzie karać odmiennych poglądów przez uciekanie się do form cenzury, co powszechnie ma miejsce w mediach społecznościowych, prasie i telewizji. Prawidłowy przekaz informacji wymaga zapewnienia miejsca tym, których głos odbiega od powszechnie przyjętej opinii, pozwalając obywatelom na świadomą ocenę rzeczywistości, wolną od silnego wpływu działań innych. Demokratyczna i uczciwa konfrontacja jest najlepszym antidotum na ryzyko narzucenia podstępnych form dyktatury, przypuszczalnie gorszych niż te, których w niedawnej przeszłości nasze społeczeństwo było świadkiem powstania i upadku.

 

Wreszcie, jako Duszpasterze, na których ciąży odpowiedzialność za Dzieci Chrystusa, przypominamy, że Kościół stanowczo domaga się swej autonomii w rządzeniu, w kulcie i w głoszeniu kazań. Owe autonomia i wolność to przyrodzone prawa, których Jezus Chrystus udzielił Kościołowi do realizacji jego celów. Z tego powodu, jako Duszpasterze, stanowczo domagamy się prawa do samodzielnego podejmowania decyzji w kwestii odprawiania Mszy Świętej i udzielania Sakramentów, podobnie jak żądamy pełnej autonomii w sprawach podlegających naszej bezpośredniej jurysdykcji, takich jak, tytułem przykładu, normy liturgiczne oraz sposoby sprawowania Komunii i Sakramentów. Niezależnie od powodów państwo nie ma prawa ingerować w suwerenność Kościoła. Współpraca Władzy Kościelnej, nigdy nie negowana, nie może być uwikłana przez władzę cywilną w jakiekolwiek formy zakazywania lub ograniczania kultu publicznego lub posługi kapłańskiej. Prawa Boga i wiernych są najwyższym prawem Kościoła, z którego on nie zamierza ani nie może zrezygnować. Prosimy o zniesienie ograniczeń w sprawowaniu funkcji publicznych.

 

Prosimy osoby dobrej woli, aby nie rezygnowały ze spoczywającego na nich obowiązku współpracy na rzecz wspólnego dobra – każdego wedle swego stanu i możliwości oraz w duchu braterskiego miłosierdzia. Współpraca ta, pożądana przez Kościół, nie może jednak oddalić się od poszanowania Prawa naturalnego ani od zapewnienia jednostkom wolności. Ciążące na obywatelach obowiązki cywilne wiążą się z uznaniem ich praw przez państwo.

 

Wszyscy jesteśmy wezwani do oceny obecnych faktów zgodnie z nauką głoszoną przez Ewangelię. Wymaga to dokonania wyboru: albo z Chrystusem, albo przeciwko Chrystusowi. Nie pozwólmy dać się onieśmielić czy zastraszyć przez kogoś, kto wmawia nam, że jesteśmy mniejszością: Dobro jest powszechniejsze i potężniejsze niż to, w co świat chce, byśmy uwierzyli. Walczymy z niewidzialnym wrogiem, który rozdziela obywateli, separuje dzieci od rodziców, wnuki od dziadków, wiernych od ich duszpasterzy, uczniów od nauczycieli, klientów od sprzedawców. Nie pozwólmy, aby pod pretekstem wirusa zostały wymazane wieki cywilizacji chrześcijańskiej, wprowadzając nienawistną technologiczną tyranię, w której ludzie bezimienni i bez twarzy mogą decydować o losach świata, sprowadzając nas do wymiaru rzeczywistości wirtualnej. Jeśli to jest plan, do którego zamierzają nas skłonić możni tej ziemi, niechaj wiedzą, że Jezus Chrystus, Król i Pan Historii, obiecał, że „bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16, 18).

 

Powierzamy Rządzących oraz wszystkich tych, którzy rządzą losami narodów, Wszechmogącemu Bogu, aby ich oświecał i prowadził w tych momentach wielkiego kryzysu. Niech pamiętają, że tak jak Pan będzie sądził nas, Duszpasterzy, za powierzone nam stado, tak będzie sądził Rządzących za lud, którego mają obowiązek bronić i nim rządzić.

 

Módlmy się z wiarą do Pana, aby chronił Kościół i świat. Niech Najświętsza Dziewica, Wspomożycielka Chrześcijan, zmiażdży głowę starodawnego Węża i zniweczy plany dzieci żyjących w ciemności.

 

8 maj 2020

Matki Bożej Różańcowej w Pompejach

 

Sygnatariusze:

 

DUCHOWNI:

Carlo Maria Viganò, arcybiskup, nuncjusz apostolski

kard. Gerhard Ludwig Müller, były prefekt Kongregacji Nauki Wiary

kard. Joseph Zen Ze-kiun, emerytowany biskup Hong Kongu

kard. Janis Pujats, emerytowany arcybiskup Rygi

Luigi Negri, emerytowany arcybiskup Ferrara-Comacchio

Joseph Strickland, biskup Tyler w Teksasie

Tomasz Peta, arcybiskup Astany

Athanasius Schneider, biskup pomocniczy Astany

Jan Paweł Lenga, emerytowany arcybiskup Karagandy

Rene Henry Gracida, emerytowany biskup Corpus Christi

Andreas Laun, emerytowany biskup pomocniczy Salzburga

o. Serafino Lanzetta, teolog

o. Alfredo Maria Morselli, teolog

o. Curzio Nitoglia, teolog

 

DZIENNIKARZE, REDAKTORZY, PISARZE:

Dr Aldo Maria Valli, dziennikarz

Dr Magdi Cristiano Allam, pisarz

Dr Giulio Meotti, dziennikarz

Dr Marco Tosatti, dziennikarz

Claudio Messora, dyrektor Byoblu.com

Dr Robert Moynihan, pisarz, dziennikarz

Jeanne Smits, dziennikarz

Dr Olivier Figueras, dziennikarz

Dr Cesare Sacchetti, dziennikarz

Prof. Giorgio Nicolini, dyrektor Tele Maria

Michael J. Matt, redaktor The Remnant

John-Henry Westen, współzałożyciel, redaktor naczelny LifeSiteNews.com

Vittoria Alliata di Villafranca, dziennikarz i pisarz

Maria Guarini, redaktor

Prof. Francesco Lamendola

António Carlos de Azeredo, redaktor

José Narciso Pinto Soares, doradca redakcyjny

Dr Massimo Rodolfi

Riccardo Zenobi, pisarz

Danilo Quinto, pisarz

Olivier Valette, pisarz

 

LEKARZE, IMMUNOLODZY, WIRUSOLODZY, BADACZE:

Dr Stefano Montanari, dyrektor naukowy laboratorium nanodiagnostyki w Modenie

Dr Antonietta Gatti, kierownik badań w laboratorium nanodiagnostyki w Modenie

Prof. Alessandro Meluzzi, psychiatra

Dr Anna Rita Iannetti, lekarz, PNEI, medycyna biointegrowana

Dr Fabrizio Giudici, chirurg urazowy

Dr Rosa Maria Roccaforte, kardiolog

Dr Silvana De Mari, lekarz

Dr Maria Grazia Sordi, psycholog

Dr Roberto Marrocchesi, dietetyk

Dr Mario Sinisi

Dr Antonio Marcantonio

 

PRAWNICY:

Dr Angelo Giorgianni, sędzia

João Freire de Andrade, prawoznawca

prawnik Francesco Fontana

prawnik Luigi Valenzise

prawnik Fabio Candalino

prawnik Luca Di Fazio

prawnik Massimo Meridio

Dr Gianni T. Battisti, prawnik 

prawnik Piero Peracchio

prawnik Paola Bragazzi

prawnik Luís Freire de Andrade

prawnik Heitor A. Buchaul

prawnik Maître Olivier Bonnet

 

WYKŁADOWCY, NAUCZYCIELE I AKADEMICY

Hon. Prof. Vittorio Sgarbi, krytyk sztuki, eseista

Prof. Matteo D’Amico

Prof.ssa Mafalda Miranda Barbosa

Prof. Francesca Maimone

Prof. Martino Mora, filozof

Prof. Massimo Viglione, historyk i eseista

Prof. Elisabetta Sala, nauczyciel i pisarz

Dr Ing. Alessandro Peracchio

Dr Luca Scantamburlo

Prof. Rosa Maria Bellarmino

Steven Mosher, przewodniczący Population Research Institute

Prof. Emeterio Ferrés Arrospide, Uniwersytet w Coimbrze

Prof. Ibsen Noronha

Prof. ing. Amadeu Teixeira Fernandes, Uniwersytet w Georgetown

Dr José Filipe Sepúlveda da Fonseca

Dr Alfonso Martone, CNR Italy

Dr Luís Ferrand d’Almeida

Ing. Roberto Imparato

 

 

STOWARZYSZENIA:

Stowarzyszenie Atman - przewodnicząca Manuela Baccin

Stowarzyszenie Riprendiamoci Il Pianeta - przewodnicząca Magda Piacentini

Movimento 3V - Vaccini Vogliamo Verità - sekretarz Luca Teodori

Stowarzyszenie Libera Scelta - przewodnicząca Alessandra Bocchi

Iustitia in Veritate  - dyrektorzy

Stowarzyszenie Una Vox - przewodniczący Calogero Cammarata

Comitato Famiglia e Vita - przewodniczący Franco Rebecchi

Confederazione dei Triarii

AURET, Autismo, Ricerca e Terapie - przewodniczący Roberto Mastalia

Stowarzyszenie Vita al Microscopio - przewodniczący Nino Ferri

Texas Right to Life - Jim Graham

Cleveland Right to Life - Molly Smith

Witam Was! Niech Jezus Chrystus będzie uwielbiony!

Jest już głęboka noc. Godzinę temu zaczęła się niedziela – Niedziela Dobrego Pasterza. Rozpoczyna ona tydzień modlitw o powołania do służby w Kościele. To tydzień modlitw o pasterzy dla Kościoła. Pasterzy na miarę Sługi Bożego Kardynała Stefana Wyszyńskiego – Prymasa Tysiąclecia. Nie można zapomnieć słów wypowiedzianych wobec Prymasa Polski w dniu inauguracji pontyfikatu przez świętego papieża Jana Pawła II Czcigodny i umiłowany Księże Prymasie! Pozwól, że powiem po prostu, co myślę. Nie byłoby na stolicy Piotrowej tego papieża Polaka, gdyby nie było Twojej wiary, niecofającej się przed więzieniem i cierpieniem, Twojej heroicznej nadziei, Twojego zawierzenia bez reszty Matce Kościoła….. Takich pasterzy, z taką heroiczną wiarą i nadzieją potrzebuje Kościół w Polsce.

Zawsze kiedy myślę o sprawie powołań do kapłaństwa, życia zakonnego, misyjnego czuję głęboki ból, ale także wyrzut sumienia, że nie ma we mnie wiary i świadectwa Piotra z dwóch dzisiejszych czytań, że nie ma we mnie takiej mocy świadectwa o Chrystusie, aby przekonać młodych ludzi tej parafii do pójścia za Nim – Dobrym Pasterzem.

Patrzę więc na Chrystusa, wsłuchuję się w Chrystusa i uczę się co znaczy być dobrym pasterzem dziś i w każdych czasach:

Pasterz wchodzi do owczarni przez bramę, którą jest Chrystus to znaczy przenika Chrystusa, napełnia się Chrystusowym życiem, staje się jedno z Nim. Tak jak Chrystus nie przychodzi, aby kraść, zabijać i niszczyć, ale dawać życie w obfitości. Dzisiaj nas kapłanów nazywa się złodziejami, którzy zabierając człowiekowi wolność wyboru, ograniczają, zabijają i niszczą, dlatego coraz częściej formułuje się tezy o tym, że kapłaństwo służebne staje się dziś przeżytkiem , nie ma racji bytu, gdyż wystarczy kapłaństwo powszechne wszystkich wiernych. Dlatego taki atak na kapłaństwo pokazujący jego grzech i słabość ludzką. Dlatego tyle dziwnych zabiegów o zniesienie calibatu, o kapłaństwo kobiet. A wszystko po to ,żeby podważyć prawdę, że kapłan to alter Christus, to ten który głosi mocą Chrystusa i dokonuje dzieł mocą Chrystusa.

Pasterz to ten, który mówi do owiec po imieniu a po imieniu mówi się do kogoś kogo się zna, z kim ma się relację, kogo się kocha. Myślę, że to wszystko co dzieję się wokół nas niszczy relacje kapłąn - wierny. Coraz mniej sobie ufamy, coraz mniej się znamy i kochamy. To sprawia, że coraz częściej buduje się relacja urzędnik kościoła – petent. Jakże dzisiaj potrzeba Kościołowi wspólnoty wiary i miłości pomiędzy kapłanami i wiernymi.

Pasterz to ten, który staje na czele, by widzieć i przewidywać i w ten sposób być gotowym do obrony swoich owiec. To jest dla pasterza najważniejsze, aby żadna nie zginęła z rąk złodziei i rozbójników. Stać na czele to także mieć odwagę, nie lękać się, być przekonanym, że prowadzę owce nie mocą swoją, ale mocą Chrystusa.

Takiego Pasterza odkrywam w Chrystusie i takiego pasterzowania się od Niego uczę. I jeszcze jedna cecha dobrego pasterza, którą odkrywam w słowach i postawie Chrystusa i Piotra. Pasterz to ten, który głosi prawdę, którą objawia mu Duch Święty. Słowa dobrego pasterza nie mają być słowami, które podobają się ludziom i odpowiadają im zapotrzebowaniem. To mają być słowa, które zawsze będą prowadziły do nawrócenia, które będą wzywały do pytania co mamy robić, aby osiągnąć życie wieczne, aby być zbawionymi.

Módlmy się o kapłanów pełnych Ducha Bożego, zakochanych w eucharystii, zakochanych w Kościele i zakochanych w Maryi. Tacy zawsze będą dobrymi pasterzami.

Błogosławię Wam i Waszym rodzinom. Ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Witam Was w tym niełatwym czasie, ale nie oszukujmy się, sami zgotowaliśmy sobie ten los. Mówiąc „sami” myślę o człowieku jako takim. Tak, to nasze pomysły na świat stworzyły świat, który dzisiaj nas przeraża i niszczy. Globalizacja, kłamstwo, spekulacja. Zatarliśmy w sobie podobieństwo do Stwórcy. A kiedy człowiek zatraci podobieństwo do Stwórcy, chciał nie chciał musi stać się potworem. Odrzucając Kreatora, którym jest Bóg, człowiek sam musi zacząć kreować swoje człowieczeństwo, ale tym razem na czyi obraz je kreować. No właśnie. Co dzisiaj jest odniesieniem dla człowieka budującego „nowy świat”? Odniesieniem jest moje „ja”. Trudność w tym , że każdy ma swoje „ja”. Ile „ja” tyle wizji człowieka, tyle światów. I mamy to co mamy. Żyjemy w lęku, nie wiemy komu ufać, w którym kierunku iść.

Od wczorajszej niedzieli, III niedzieli Wielkanocy tzw. „niedzieli biblijnej” Bóg położył przed nami Świętą Księgę Biblii, chcąc powiedzieć jak do proroka „ bierz i jedz” i zacząłem jeść a w ustach moich poczułem gorzki smak, bo nie rozumiałem, bo czułem się znudzony, bo zacząłem odkrywać niewygodną prawdę o sobie i kiedy znowu  zacząłem jeść małymi kęsami, powoli przełykać, poczułem słodycz, zacząłem się rozkoszować, nie mogłem już bez tego cudownego pokarmu żyć.
Pismo Święte  -  Słowo Boga, więcej żywe Słowo Boga. Ono jest światłem pośród dzisiejszej ciemności świata, jest nadzieją pośród wzbierającego lęku, jest otuchą w zmęczeniu tak trudnym dziś życiem.

Panie do kogóż pójdziemy tylko Ty masz słowa życia, tylko Ty jesteś Drogą i Prawdą. Boże przekonaj mnie, abym chciał słuchać Twojego głosu, abym szukał Twojego słowa. Zabierz ode mnie lęk przed Twoimi słowami zawartymi na kartach Pisma Świętego. W dzisiejszej totalnie zafałszowanej rzeczywistości, Twoje słowa pokażą mi kierunek. Przy Twoim słowie nie zginę.
Ale wiem, że trudno mi słuchać kogoś innego poza mną, dlatego proszę Panie zabierz ode mnie pychę, która nie pozwala mi usłyszeć Ciebie i przyjąć prawdę Twojego słowa. Proszę Cię o ducha pokory, bo tylko w ty duchu otworzę się na Twoje słowo i pozwolę się prowadzić.
Dziękuję Ci Boże za świętą księgę Pisma Świętego

Proszę Was drodzy Parafianie czytajcie codziennie Biblię. Ufam, że wczoraj, tak jak prosiłem, usiedliście przy rodzinnym stole i podjęliście rodzinne czytanie Pisma Świętego. Moc tego Słowa będzie przemieniać wasze serca i przygotowywać na cudowne doświadczenie poznania Chrystusa w Eucharystii.

Niech Bóg Wam błogosławi.     Ks. Krzysztof

Witam Was tym razem już u końca Święta Miłosierdzia.

Właśnie pomodliłem się kompletą – modlitwą na zakończenie dnia. To był piękny dzień dla świata, bo wierzę, że spełniły się dzisiaj słowa Chrystusa wypowiedziane do siostry Faustyny, że w tym dniu Miłosierny Bóg będzie wylewał na grzeszników ogrom swojego miłosierdzia. Ufam, że i ja grzesznik zostałem dzisiaj w tym morzu miłosierdzia zatopiony.

Jakże dzisiaj aktualne są słowa Jana Pawła II wypowiedziane w Łagiewnikach, że świat pogrążony w wojnach, złu, niesprawiedliwości, nierównościach społecznych, kłamstwie tak bardzo potrzebuje miłosierdzia naszego Boga. Dziś, kiedy świat pogrążony jest w chaosie związanym z dziwną pandemią w cieniu której jest wiele dwuznaczności, kłamstwa, niejasnych i nielogicznych nakazów i zakazów, potrzebujemy Bożego Miłosierdzia. To jest jedyne, naprawdę jedyne lekarstwo na chorobę świata dużo gorszą i bardziej niszczącą niż ten wątpliwy koronawirus.

Marie-Dominique Molinie wydał maleńką książeczkę „ Oddać się miłosierdziu”. Zadaje w niej pytanie, czy jesteśmy w stanie poddać się bezwarunkowo miłosierdziu? Tak czy nie… ponieważ jeżeli mówimy o królestwie Bożym, półśrodki nie istnieją. Bóg proponuje człowiekowi coś bardzo prostego: Albo postępujesz za swoją myślą, albo za moją. Jeżeli postępujecie za moją, otrzymujecie błogosławieństwo za wiarę i nadzieję. Aby przejść to doświadczenie wystarczy tylko jedno, stać się pokornym i takim pozostać. A co to znaczy być pokornym? Przestać wpatrywać się w siebie a zacząć wpatrywać się w Boga. Kiedy zapomnę o sobie, kiedy odwrócę wzrok od siebie, wtedy odkryję jak Piękny, jak bogaty w Miłosierdzie jest Bóg. Doświadczyła tego Święta Siostra Faustyna, zakochała się w Miłosiernym Bogu i w Nim znalazła największe szczęście, ale wpierw zapomniała o sobie, stała się niczym, aby poznać jak wielką jest w oczach Boga bogatego w Miłosierdzie

Błogosławię Wam na cały rozpoczynający się dziś tydzień miłosierdzia. Ks. Krzysztof

Szczęść Boże!

„Nie bójcie się – idźcie i oznajmijcie moim uczniom, niech idą do Galilei tam mnie zobaczą”

Jak mówi papież Franciszek, Galilea jest “miejscem pierwszego powołania, gdzie wszystko się zaczęło!” Trzeba powrócić do miejsca pierwszego powołania, do “ponownego odczytania” wszystkiego na nowo. „Pójść do Galilei oznacza coś pięknego, oznacza dla nas odkrycie na nowo naszego chrztu jako żywego źródła, zaczerpnięcie nowej energii u korzeni naszej wiary i naszego doświadczenia chrześcijańskiego. Powrót do Galilei oznacza przede wszystkim powrót tam, do tego palącego punktu, w którym Boża łaska dotknęła mnie na początku drogi. To od tej iskry mogę rozpalić ogień na dzisiaj, na każdy dzień, i nieść ciepło i światło moim braciom i siostrom. Od tej iskry rozpala się pokorna radość, taka radość, która nie uwłacza cierpieniu i rozpaczy, radość dobra i łagodna” – mówi papież Franciszek.

Wróć dziś do swojej Galilei, do osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem, do momentu, kiedy Jezus przechodził twoją drogą, obdarzył cię miłosiernym spojrzeniem, do chwili, w której dał ci odczuć, że cię kocha.

Na Niedzielę Zmartwychwstania pragnę Wam przekazać słowa, które wypowiedział Święty Jan Paweł II 31.03.2002 roku

1. «Venit Iesus (...)  et dixit eis: «Pax vobis!»
 «Przyszedł Jezus (...)  i rzekł do nich: «Pokój wam!»
(J 20, 19).
Dziś, w tym dniu uroczystym,
rozbrzmiewa na nowo życzenie Chrystusa:
Pokój wam!
Pokój ludziom na całym świecie!
Chrystus prawdziwie zmartwychwstał
i przynosi wszystkim pokój!
Oto «dobra nowina» Wielkiej Nocy.
Nastał nowy dzień, «który Pan uczynił»
(Ps 118 [117], 24).
Dzień, który w uwielbionym
ciele Zmartwychwstałego
przywraca zranionemu grzechem światu
jego pierwotne piękno,
promieniujące nowym blaskiem.

2. «Mors et vita duello conflixere mirando»
«Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,
Choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy»
(Sekwencja).
Po ciężkim boju Chrystus powraca jako zwycięzca
i przechodzi przez scenę historii
ogłaszając Dobrą Nowinę:
«Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem»
(J 11, 25),
«Ja jestem światłością świata» (por. J 9, 5).
Jego orędzie streszcza się w jednym zawołaniu:
Pax vobis — Pokój wam!
Jego pokój jest owocem zwycięstwa
nad grzechem i śmiercią,
które odniósł za ogromną cenę.

3. «Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam.
Nie tak jak daje świat, Ja wam daję» (J 14, 27).
Doświadczenie dziejów pokazuje,
że pokój, jaki daje świat,
jest często niestabilną równowagą sił,
które prędzej czy później ścierają się ze sobą.
Pokój, dar Chrystusa zmartwychwstałego,
jest głęboki i pełny,
niesie pojednanie człowieka
z Bogiem, ze sobą samym i z całym stworzeniem.
Wiele religii głosi,
że pokój jest darem Bożym.
Takie też było doświadczenie
niedawnego spotkania w Asyżu.
Oby wszyscy wierzący świata
zjednoczyli swoje wysiłki
w dziele budowania wspólnoty ludzkiej
bardziej sprawiedliwej i braterskiej;
oby nieprzerwanie dokładali starań,
by przekonania religijne nie były nigdy
przyczyną podziałów i nienawiści,
lecz zawsze i wyłącznie
źródłem braterstwa, zgody i miłości.

4. Z troską i nadzieją proszę was,
wspólnoty chrześcijańskie
na wszystkich kontynentach,
abyście dawały świadectwo,
że Jezus prawdziwie zmartwychwstał,
i byście uczyniły wszystko, aby Jego pokój
przerwał dramatyczny łańcuch krzywd i zabójstw,
które znaczą krwią Ziemię Świętą,
w tych ostatnich dniach ponownie pogrążoną
w lęku i w beznadziei.
Wydaje się, że wypowiedziano wojnę pokojowi!
Wojna jednak niczego nie rozwiązuje,
rozsiewa jedynie cierpienie i śmierć,
niczemu nie służą też wzajemne oskarżenia i odwet.
Jest to prawdziwie wielka tragedia.
W jej obliczu nikt nie może milczeć
 i pozostawać bierny,
żaden przywódca polityczny czy religijny.
Niech oskarżeniom towarzyszą
konkretne gesty solidarności,
które pomogą wszystkim odnaleźć
wzajemny szacunek
i drogę do uczciwych negocjacji.
Na tej ziemi Chrystus umarł i zmartwychwstał,
i pozostawił pusty grób
jako milczącego i wymownego świadka.
Zadawszy w sobie śmierć wrogości,
zburzył mur dzielący ludzi
i pojednał wszystkich przez krzyż (por. Ef 2, 14-16),
a teraz wzywa nas, swoich uczniów,
abyśmy usuwali wszystko,
co rodzi nienawiść i chęć odwetu.

5. Iluż członków rodziny ludzkiej
cierpi wciąż z powodu biedy i przemocy!
W ilu zakątkach świata słychać jeszcze wołanie
człowieka, który wzywa pomocy,
bo cierpi i umiera:
w Afganistanie, ciężko doświadczonym
 w minionych miesiącach, a teraz dotkniętym
katastrofalnym trzęsieniem ziemi,
w tylu innych krajach świata,
w których nierówności społeczne
i konflikty interesów uderzają
w niezliczone rzesze naszych braci i sióstr.
Mężczyźni i kobiety trzeciego tysiąclecia!
Pozwólcie, że wam powtórzę:
otwórzcie serce Chrystusowi
ukrzyżowanemu i zmartwychwstałemu,
który przychodzi do was z darem pokoju!
Tam gdzie przychodzi Chrystus zmartwychwstały,
tam wraz z Nim przychodzi prawdziwy pokój!
Niech zapanuje nade wszystko
w każdym ludzkim sercu, głębokiej przepaści,
którą niełatwo uczynić zamieszkałą (por. Jr 17, 9).
Niech pokój przeniknie również wzajemne stosunki
pomiędzy warstwami społecznymi,
ludami, językami i różnymi mentalnościami,
i niech stanie się wszędzie zaczynem
solidarności i miłości.

6. Ty zaś, o Panie zmartwychwstały,
który zwyciężyłeś cierpienie i śmierć,
daj nam Twój pokój!
Wiemy, że w pełni zagości on na końcu czasów,
kiedy przyjdziesz w chwale.
Jednak tam, gdzie Ty jesteś obecny,
już teraz nastaje pokój w świecie.
Ta nasza pewność
zakorzeniona jest w Tobie,
Baranku ofiarowany dla naszego zbawienia,
który dziś powstajesz z martwych!
Wzywasz nas, abyśmy podtrzymywali w świecie
płomień nadziei.
Z wiarą i radością Kościół śpiewa
w tym dniu wspaniałym:
 «Surrexit Christus, spes mea!»
Tak, Chrystus zmartwychwstał, a wraz z Nim
zmartwychwstała nasza nadzieja. Alleluja!

Przekazuję Wam tekst homilii, którą wygłosił Papież Benedykt XVI w Wigilię Paschalną w roku 2012. Rozważcie te słowa w czasie najświętszej nocy roku Wielka Sobota Wigilia Paschalna Homilia Ojca Świętego Benedykta XVI Bazylika watykańska 7 kwietnia 2012

Drodzy bracia i siostry!

Wielkanoc jest świętem nowego stworzenia. Jezus zmartwychwstał i już więcej nie umiera. Roztworzył bramy do nowego życia, które nie zna już więcej choroby ani śmierci. Wprowadził ludzi w Boga samego. „Ciało i krew nie mogą posiąść królestwa Bożego”, powiedział Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian (15,50). Pisarz kościelny Tertulian, w trzecim wieku, odnosząc się do zmartwychwstania Chrystusa i naszego zmartwychwstania odważył się napisać: „Ufajcie ciało i krew, dzięki Chrystusowi nabyłyście miejsce w niebie i królestwie Bożym” (CCL II 994). Dla człowieka otworzył się nowy wymiar. Stworzenie stało się większe i obszerniejsze. Wielkanoc to dzień nowego stworzenia, ale właśnie dlatego Kościół rozpoczyna liturgię tego dnia starym stworzeniem, abyśmy się nauczyli poprawnie rozumieć to nowe. Dlatego też na początku liturgii słowa Wigilii Paschalnej znajduje się opis stworzenia świata. Dwie rzeczy są szczególnie ważne w kontekście liturgii tego dnia. Po pierwsze: stworzenie jest przedstawiane jako całość, do której należy zjawisko czasu. Siedem dni jest obrazem pewnej całości, która rozwija się w czasie. Są one przyporządkowane do siódmego dnia, dnia wolności wszystkich stworzeń dla Boga i dla siebie nawzajem. Stworzenie jest więc nastawione na komunię między Bogiem a stworzeniem; istnieje ono, aby była przestrzeń odpowiedzi na wielką chwałę Bożą, spotkanie miłości i wolności. Po drugie podczas Wigilii Paschalnej Kościół w opisie stworzenia słyszy przede wszystkim pierwsze zdanie: „Niechaj się stanie światłość” (Rdz l, 3). Opis stworzenia zaczyna się symbolicznie od stworzenia światła. Słońce i księżyc są stworzone dopiero czwartego dnia. Opis stworzenia nazywa je ciałami jaśniejącymi, jakie Bóg umieścił na sklepieniu nieba. Świadomie odbiera im charakter boski, jaki przypisywały im wielkie religie. Nie, to nie są żadni bogowie. Są to ciała jaśniejące, stworzone przez jedynego Boga. Poprzedza je jednak światło, przez które Chwała Boża odzwierciedla się w istocie bytów stworzonych.
Co opis stworzenia chce przez to powiedzieć? Światło umożliwia życie. Umożliwia spotkanie. Umożliwia komunikację. Umożliwia poznanie, dostęp do rzeczywistości, do prawdy. Umożliwiając poznanie umożliwia też wolność i postęp. Zło się ukrywa. Dlatego też światło jest wyrazem dobra, które jest światłością i tworzy światłość. Jesteśmy w stanie działać w ciągu dnia. To, że Bóg stworzył światło oznacza więc, że Bóg stworzył świat jako przestrzeń poznania i prawdy, jako przestrzeń spotkania i wolności, przestrzeń dobra i miłości. Zasadą świata jest dobro, sam byt jest dobry. Zło nie pochodzi od bytu stworzonego przez Boga, ale istnieje na mocy zaprzeczenia. Jest ono „nie”.
Na Wielkanoc, o poranku pierwszego dnia tygodnia, Bóg powiedział na nowo: „Niechaj się stanie światłość”. Poranek ten poprzedziła noc na Górze Oliwnej, zaćmienie słońca męki i śmierci Jezusa, noc grobu. Ale teraz jest znowu pierwszy dzień – stworzenie zaczyna się całkiem na nowo. „Niechaj się stanie światłość” powiedział Bóg i „stała się światłość”. Jezus wstaje z grobu. Życie jest silniejsze niż śmierć. Dobro jest silniejsze niż zło. Miłość jest silniejsza niż nienawiść. Prawda jest silniejsza od fałszu. Ciemność minionych dni jest rozproszona w chwili, gdy Jezus wstaje z grobu i staje się sam czystym światłem Boga. Odnosi się to jednak nie tylko do Niego samego i nie tylko do ciemności tych dni. Wraz ze Zmartwychwstaniem Jezusa samo światło jest stworzone na nowo. Przyciąga nas ono wszystkich w siebie, w nowe życie zmartwychwstania i zwycięża wszelkie ciemności. On jest nowym Dniem Boga, dla nas wszystkich.
Jak to jednak może się stać? Jak to wszystko może dotrzeć do nas, tak aby nie pozostało jedynie słowem, ale stało się rzeczywistością, w którą jesteśmy zaangażowani? Przez sakrament chrztu i wyznanie wiary Pan zbudował ku nam most, poprzez który przychodzi do nas nowy dzień. W chrzcie Bóg mówi do tego, kto go otrzymuje: Fiat lux – Niechaj się stanie światłość. Nowy Boży dzień, dzień niezniszczalnego życia przychodzi także do nas. Chrystus bierze ciebie za rękę. Od tej chwili będziesz przez Niego wspierany i w ten sposób wejdziesz w Światło, w prawdziwe życie. Dlatego Kościół pierwszych wieków nazywał Chrzest „Photismos” – oświeceniem.
Dlaczego? Ciemnością naprawdę groźną dla człowieka jest fakt, że jest on naprawdę zdolny do dostrzeżenia i zbadania rzeczy namacalnych, materialnych, ale nie wie dokąd zmierza świat i skąd pochodzi. Dokąd zmierza nasze życie. Co jest dobrem, a co złem. Zaślepienie na Boga i zaślepienie na wartości jest realnym zagrożeniem dla naszej egzystencji i świata w ogóle. Kiedy istnieje ciemność odnośnie do Boga i wartości, co do różnicy między dobrem a złem, to wszystkie inne oświecenia, które stwarzają tak niesamowite możliwości, nie tylko nie są postępem, ale równocześnie niebezpieczeństwami, które zagrażają nam i światu. Potrafimy dziś nasze miasta oświecić tak jaskrawo, że nie są już widoczne gwiazdy na niebie. Czyż nie jest to obrazem dla problematyki naszego oświecenia. W sprawach materialnych wiemy i potrafimy tak niebywale wiele, ale tego, co je przekracza, Boga i Dobra, nie potrafimy już rozpoznać. Dlatego wiara, ukazująca nam światło Boga jest prawdziwym oświeceniem, jest wdarciem się Bożego światła w nasz świat, otwarciem naszych oczu na prawdziwe Światło.

Drodzy przyjaciele, chciałbym dodać na końcu, jedną myśl o świetle i oświeceniu. Podczas Wigilii Paschalnej, w nocy nowego stworzenia Kościół przedstawia tajemnicę światła, posługując się symbolem dość specyficznym i bardzo skromnym: świecą paschalną. Jest to światło, które istnieje dzięki ofierze. Świeca daje światło, zarazem spalając się sama. Daje światło równocześnie dając siebie. W ten sposób cudownie ukazuje misterium paschalne Chrystusa, który daje siebie, i w ten sposób daje wielkie światło. Po drugie możemy zastanowić się nad faktem, że świeca jest ogniem. Ogień jest siłą, która kształtuje świat, mocą, która przemienia. Ogień daje też ciepło. Także tutaj jest ponownie widoczne misterium Chrystusa. Chrystus, światło, jest ogniem, jest płomieniem, który spala zło przemieniając w ten sposób świat i nas samych. „Kto jest blisko mnie, ten jest blisko ognia”, brzmi słowo Jezusa przekazane nam przez Orygenesa. Ten ogień jest równocześnie ciepłem, nie zimnym światłem, ale światłem, w którym spotykają się ciepło i dobroć Boga.
Wielki hymn Exsultet, hymn, który diakon śpiewa na początku liturgii paschalnej wskazuje nam bardzo delikatnie jeszcze jeden aspekt. Przypomina, że ten twór świecę zawdzięczamy przede wszystkim pracy pszczół. W grę wchodzi więc całe stworzenie. W świecy stworzenie staje się nośnikiem światła. Ale, według myśli Ojców, w pewnym sensie jest tu także ukryte odniesienie do Kościoła. Współpraca żywej społeczności wiernych w Kościele jest niemal podobna do pracy pszczół. Buduje ona wspólnotę światła. Tak więc możemy w świecy widzieć także odniesienie do nas samych i do naszego współuczestnictwa we wspólnocie Kościoła, który istnieje po to, aby światło Chrystusa oświecało świat.

Módlmy się do Pana w tej godzinie, aby pozwolił nam doświadczać radości Swego światła. Módlmy się też do Niego, abyśmy sami stali się nosicielami Jego światła, aby poprzez Kościół chwała oblicza Chrystusa wkraczała w świat (por. LG 1). Amen.

Witam Was!

Od wczorajszego nabożeństwa Męki Pańskiej, Kościół pogrążył się w ciszy. Pan nasz umarł, powiesili Go na krzyżu, przebili Mu serce i złożyli go grobu. Człowiek odetchnął, nareszcie koniec, już więcej nikt nie będzie burzył porządku, który my ustanawiamy. Bóg dał się zabić. Czy dlatego, że był bezradny? Nie. Dlatego, że sam wybrał taką drogę zbawienia człowieka i świata.

Dwie cisze. Ta pierwsza, którą urządził nam świat, spowodowana pandemią, jest wstępem do tej dzisiejszej, którą daje nam Bóg. Ta pierwsza przeniknięta jest lękiem, wsłuchiwaniem się w  wiadomości przekazujące wieści o nowych zakażeniach, o kolejnych zgonach,  niepewnością jutra, ograniczeniami wolności obywatelskich. Ta druga, ta dzisiejsza jest czasem uklęknięcia przy grobie naszego Mistrza. Dziś już wiemy, ten grób za chwilę będzie pusty, przez tę śmierć i przez ten grób Chrystus zszedł do otchłani, aby tam powiedzieć , że zwyciężył. Kiedy my żyjący na tej ziemi wsłuchujemy się w przesłanie grobu Pana, słyszymy wezwanie: nie pozostawaj w swoim grobie w grobie twoich lęków, grobie twoich grzechów. Chcę ,abyś mocą mojej miłości i mocą mojego Życia wyszedł z twojego grobu, z twojej ciemności.
Cisza Wielkiego Piątku i Wielkiej Soboty, która przemawia, cisza, która przekonuje o miłości, cisza, która wyzwala. Nie przegapmy tej ciszy, nie pozwólmy, aby pokonał ją hałas i sprint naszego świata
Pozwólmy, aby w tej ciszy Bóg przygotował nas na przyjęcie nowego życia, Jego Życia

Pozdrawiam Was i błogosławię na Wielką Sobotę  ks. Krzysztof

Każdy z nas, cały świat staje dzisiaj tak bardzo realnie w tajemnicy cierpienia i śmierci. Przed chwilą oglądałem filmy z Ekwadoru. Ciała zmarłych z powodu koronawirusa leżą na ulicach w domach. Nie ma już trumien, ludzie są chowani w kartonowych pudłach. Chrystus cierpi i umiera w ludzkim ciele, w obolałych, bezradnych rodzinach. Jego krzyż tak bardzo realnie stoi dziś w większości państw świata. Chrystus cierpi, bo stał się człowiekiem, przyjął nasze życie i przyjął naszą śmierć, stał się podobny do nas we wszystkim oprócz grzechu
Realizują się dzisiaj słowa naszego Pana „największą miłość ma ten, kto życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”. To szczególna śmierć, bo przecież w niczym nie zawinił, nie uczynił żadnego zła, nikogo nie skrzywdził a tak nieludzko został potraktowany.
Chrystus nie był zmuszony do oddania swojego życia, ani przez Ojca, ani przez świat. Przyjął śmierć dobrowolnie z miłości. Krzyż uświęcony męką i śmiercią Chrystusa przestał już być narzędziem zbrodni a stał się znakiem miłości bezinteresownej.
Krzyż, który dzisiaj czcimy, przed którym dzisiaj klękamy, nasączony krwią Chrystusa, uświęcony Jego śmiercią, staje się znakiem nadziei, ci bowiem, którzy w Chrystusie umierają, z Chrystusem powstaną z martwych.
Panie nasz cierpimy na różnych poziomach naszego życia, dźwigamy krzyże, które mają takie niezliczone nazwy, ale nie poddajemy się zwątpieniu. Wiemy, że w życiu i w śmierci należymy do Ciebie, wiemy, że mocą Twojego zwycięstwa na krzyżu, my powstaniemy spod naszych krzyży i tak jak Ty zwyciężymy. Prosimy Cię tylko o wiarę dzięki której nie zwątpimy i nie odwrócimy się od Ciebie, nadzieję w której nigdy się nie poddamy w walce ze złem w nas i wokół nas o miłość w której nasze serca zawsze będą gotowe do przebaczenia.

Na przeżywanie uroczystości Wielkiego Piątku błogosławię Wam ks. Krzysztof

Pan Bóg pozwolił w swojej łaskawości doczekać nam Wielkiego Czwartku 2020 roku. To dziwny Wielki Czwartek, bo przy kapłanach nie będzie wiernych, którym służą swoim powołaniem , charyzmatami. Tak sobie myślę, że to błogosławiony czas dla każdego kapłana, który mu przypomni, że pierwszym, któremu ma służyć jest Chrystus, to Jego ma kochać, dla Niego żyć. Bez tej osobistej relacji z Bogiem żaden kapłan nie będzie sługą Kościoła. Dziś nie będzie wokół nas ludu, ale będzie nasz kochany, karmiący nas swoim Ciałem i Krwią Chrystus, będzie umywający nam nogi miłosierny Pan. Myślę też że to błogosławiony czas dla wiernych Kościoła, którzy jeszcze bardziej uświadomią sobie, że bez kapłańskich ust, które wypowiadają słowa konsekracji i bez kapłańskich dłoni które podają Ciało  i Krew Chrystusa, byliby bardzo głodni i umierający z głodu duszy. Może ten czas pozwoli docenić kapłańską obecność we wspólnotach parafialnych a nie tylko ją oceniać i często opluwać.

Eucharystia jest tym momentem, który łączy, jednoczy kapłaństwo hierarchiczne z kapłaństwem powszechnym. Dziękuję dziś Bogu Wszechmogącemu Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu za ten wielki sakrament życia i jedności. Jak wielkie miłosierdzie okazał nam Bóg, że nie zostawił nas samych, że pozostał w tym sakramencie w Jezusie Chrystusie. Może ten trudny czas , który przyszło nam przeżywać bez komunii świętej, bez pożywania Ciała Pańskiego jeszcze mocniej wezwie nas do uszanowania Eucharystii, odkrycia w Niej żywej i prawdziwej obecności Chrystusa i umiłowania Jej całym sobą. Nie można bowiem kochać Chrystusa bez umiłowania Eucharystii. Eucharystia i Chrystus to jedno. Życzę Wam głębokiego i owocnego przezywania Wielkiego Czwartku.

Nie zapomnijmy modlić się o powołania do służby w Kościele

Modlitwa o Powołania:
Jezu, Boski Pasterzu, który powołałeś Apostołów, aby ich uczynić rybakami dusz, pociągnij ku sobie gorące i szlachetne umysły młodych ludzi i uczyń ich swoimi naśladowcami i swoimi sługami. Spraw, by dzielili Twoje pragnienie powszechnego odkupienia, dla którego ustawicznie składasz na ołtarzach swoją ofiarę. Ty, o Panie, który żyjesz, aby się wstawiać za nami, otwórz przed nimi takie horyzonty, by dostrzegali cały świat, w którym wznosi się niema prośba tak wielu braci o światło prawdy i ciepło miłości. Spraw, by odpowiadając na Twoje wołanie przedłużali tu na ziemi Twoją misję, budowali Twoje Ciało mistyczne - Kościół i byli solą ziemi i światłością świata. Rozszerz, o Panie, Twoje miłościwe wołanie również na wiele serc kobiecych, czystych i wielkodusznych wlej w nie pragnienie doskonałości ewangelicznej, oddania się służbie Kościołowi oraz ludziom potrzebującym pomocy i miłości.

Witam Was w Wielką Środę – Ewangelia opowiada o zdradzie Judasza

Zanim rozpoczniemy Święta Paschalne chciałbym przedstawić schemat Świąt paschalnych a właściwie jednego Święta Paschalnego. Zauważcie, że kapłan rozpoczyna Liturgię Wielkiego Czwartku znakiem krzyża i pozdrowieniem wiernych, tak zaczyna się każdą Eucharystię a błogosławi i rozsyła wiernych dopiero po pierwszej Mszy ze Zmartwychwstania Chrystusa w noc pomiędzy Wielką Sobotą a Niedzielą Zmartwychwstania. To świadczy że Święto zaczęło się W wielki Czwartek i kończy się w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego. Tak ważne więc jest dla naszej wiary, aby przeżyć całe Święto Paschalne, od początku do końca. Dopiero wtedy człowiek zrozumie jak wielkiego dzieła zbawienia dokonał Bóg w Jezusie Chrystusie.
Poszczególne dni Święta przeżywamy i liczymy według kalendarza żydowskiego w którym dzień zaczyna się po zachodzie słońca i trwa do zachodu słońca

Święta Paschalne:
I –  Dzień Paschalny
Ostatnia Wieczerza (rozpoczyna się po zachodzie słońca. Zostają ustanowione dwa sakramenty. Eucharystia i kapłaństwo)
Modlitwa w Ogrójcu
Zdrada Judasza
Chrystus u Piłata i Heroda
Ubiczowanie
Droga Krzyżowa
Śmierć na Krzyżu
Złożenie ciała do grobu
II – Dzień Paschalny
Ciało Chrystusa spoczywa w grobie
Dzień ciszy, postu, pokuty
Święcenie pokarmów wielkanocnych
III – Dzień paschalny
Wieczór czuwania - Wigilia Paschalna
Nocna Pierwsza Msza ze Zmartwychwstania Chrystusa – Pan zmartwychwstał

W niektórych kościołach o świcie procesja rezurekcyjna ( skoro świt niewiasty przybyły do grobu namaścić ciało Chrystusa. Kamień od grobu zastały odsunięty. Pana nie ma w grobie) i druga Msza ze Zmartwychwstania Chrystusa.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Dzisiaj we wszystkich kościołach czyta się opis męki Jezusa Chrystusa z tym niesamowitym momentem w którym na słowa „ i wyzionął ducha” wszyscy klękają i trwają w niepojętej ciszy. Bo co powiedzieć w sytuacji, kiedy Ten, który z miłości do mnie staje się człowiekiem, aby być blisko mnie, aby mnie leczyć, pocieszać, otrzymuje ode mnie obłudne „hosanna”, pogardę, obojętność, krzyż i wreszcie haniebną  śmierć.

Spróbuj przypomnieć sobie chwile w których tak bardzo kochałeś, byłeś oddany do końca, służyłeś i w odpowiedzi otrzymałeś zdradę, odrzucenie, podniesioną rękę. Jaki to był ból, jak bardzo wtedy zawalił się świat. Czy myślisz, że Chrystus w swoim prawdziwym człowieczeństwie nie czuje takiego samego bólu. Ten ból był tak wielki, że zawołał „ Ojcze oddal ode mnie ten kielich”. Jak się czułeś ,kiedy ktoś otworzył przed tobą swoje serce, ofiarował ci swoją miłość a ty po prostu go odrzuciłeś. Spróbuj zrozumieć Chrystusa.

On stał się do nas podobny we wszystkim oprócz grzechu. Opis męki naszego Pana, to obraz jak bardzo zjednoczył się ze mną we wszystkim. To obraz tego jak bardzo mnie kocha.

Jednak w tej postawie Chrystusa podążającego na śmierć obok niepojętej miłości, dostrzegam też posłuszeństwo Ojcu. Uczynił to wszystko , bo do końca był posłuszny Ojcu „ nie tak jak ja chcę, ale tak jak Ty chcesz Ojcze, niech się stanie”.

Słowo miłość używamy dziś często i odmieniamy przez wszystkie przypadki do tego stopnia że pewnie wielu już nie wie co to słowo naprawdę znaczy. Największą miłość ma ten kto życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.

A czy równie często w sercu moim słyszę i przeżywam słowo – posłuszeństwo, czyli zgodę na to aby nie moja, ale wola Boga wypełniała się w moim życiu, we wszystkim bez wyjątku?

Dopóki nie stanę przed Bogiem w postawie całkowitego posłuszeństwa, dopóty każde moje hosanna będzie tak samo nieszczere jak hosanna dzisiejszego tłumu i często będzie się zamieniało na  „ ukrzyżuj Go” bo jest mi niewygodny. Panie, czy stanę kiedyś z prawdziwą, posłuszną do końca miłością pod Twoim krzyżem, przy Tobie oplutym, wyśmianym i odrzuconym?

Błogosławię Wam na ten święty czas. Miejcie dowagę być posłusznymi Bogu i stanąć przy Chrystusie cierpiącym. Ks. Krzysztof

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

To pierwsza niedziela po wprowadzeniu mocnych obostrzeń dotyczących ilości osób mogących brać udział w nabożeństwach /5 osób/ Na każdej z trzech Mszy Świętych było rzeczywiście po 5 osób. To trudne doświadczenie dla kapłana - pasterza, sprawującego eucharystię. Ale staram się zaakceptować tę sytuację, przypominając sobie opowieści kolegi kapłana, który jeżdził kilkanaście kilometrów, aby odprawiać Mszę Świętą dla dwóch kobiet. Mam nadzieję, że Milosierny Bóg ulituje się nad światem, przyjmie nasze modlitwy, pragnienie nawrócenia i zatrzyma tę pandemię. Maryja obiecała, że świat zostanie uratowany. Cierpliwie i ufnie czekamy. Ale chcemy dziś stanąć przy Marcie i Marii, które przeżywają swoją tragedię, straciły brata Łazarza, tak jak wielu naszych sióstr i braci straciły w tych ostatnich tygodniach swoich najbliższych. Marto czy wierzysz w to, że ja jestem Zmartwychwstaniem i Życiem? że ten, któy wierzy we mnie nawet gdyby umarł żyć będzie. Marta odpowiedziała wierzę Panie a ja co odpowiadam Chrystusowi w obliczu tej sytuacji. Panie, czy ten lęk, często wręcz paniczny jest wyrazem mojej wiary w to że Ty jesteś Zmartwychwstaniem i Życiem? Myślę, że tkwię jeszcze w grobie mojej niewiary, dlatego tak bardzo boję się, że utracę ciało, zdrowie a z nim wszystko, bo jakże często zdrowie jest dla mnie wszystkim. Chryste powiedz do mnie Krzysztofie, Anno, Katarzyno, Jacku...... wyjdź na zewnątrz, wyjdź z grobu, napełnij się duchem Chrystusowym i żyj. Przekonaj mnie Jezu, że nie to moje życie jest życiem najlepszym i najpiękniejszym, ale Twoje życie we mnie sprawia, że staję się człowiekiem prawdziwie wolnym i pięknym. Daj mi łaskę Panie, abym tę pasyjną część Wielkiego Postu przeżył pod Twoim krzyżem, abym zechciał znaleźć czas, by go kontemplować, rozważać, aby się z niego uczyć, czym tak naprawdę jest moje życie.

Pozdrawiam Was i błogosławię Waszym rodzinom ks. Krzysztof

Oto pełny tekst niezwykłego orędzia papieża Franciszka:, prosze przeczytajcie go i pomyślcie nad jego treścią

„Gdy zapadł wieczór” (Mk 4, 35). Tak zaczyna się usłyszana przez nas Ewangelia. Od tygodni wydaje się, iż zapadł wieczór. Na naszych placach, ulicach i miastach zebrały się gęste ciemności; ogarnęły nasze życie, wypełniając wszystko ogłuszającą ciszą i posępną pustką, która paraliżuje wszystko na swej drodze. Czuje się je w powietrzu, dostrzega w gestach, mówią o tym spojrzenia. Przestraszyliśmy się i zagubiliśmy. Podobnie jak uczniów z Ewangelii ogarnęła nas niespodziewana i gwałtowna burza. Uświadomiliśmy sobie, że jesteśmy w tej samej łodzi, wszyscy słabi i zdezorientowani, ale jednocześnie ważni, wszyscy wezwani do wiosłowania razem, wszyscy potrzebujący, by pocieszać się nawzajem. Na tej łodzi… jesteśmy wszyscy. Tak jak ci uczniowie, którzy mówią jednym głosem i wołają w udręce: „giniemy” (w. 38), tak i my zdaliśmy sobie sprawę, że nie możemy iść naprzód każdy na własną rękę, ale jedynie razem.

Łatwo odnaleźć się w tym opowiadaniu. To, co trudno zrozumieć, to postawa Jezusa. Podczas gdy uczniowie są naturalnie zaniepokojeni i zrozpaczeni, On przebywa na rufie, w tej części łodzi, która idzie na dno jako pierwsza. I co czyni? Mimo rozgardiaszu śpi spokojnie, ufając Ojcu – to jedyny raz w Ewangelii, gdy widzimy Jezusa śpiącego. Kiedy następnie został zbudzony, uciszywszy wiatr i wody, zwraca się do uczniów z tonem wyrzutu: „Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?” (w. 40).

Postarajmy się to zrozumieć. Na czym polega brak wiary uczniów, w odróżnieniu od ufności Jezusa? Oni nie przestali w Niego wierzyć, istotnie, wzywają Go. Ale zobaczmy, jak Go wzywają: „Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?” (w. 38). Nie obchodzi Cię to: myślą, że Jezus się nimi nie interesuje, że się o nich nie troszczy. Wśród nas, w naszych rodzinach, jedną z rzeczy, która boli najbardziej, jest to, kiedy słyszymy: „Czy tobie na mnie nie zależy?”. To zdanie boli i rozpętuje burze w sercach. Musiało też wstrząsnąć Jezusem. Bo nikomu nie zależy na nas bardziej, niż Jemu. Istotnie, kiedy został wezwany, natychmiast ocalił swoich załamanych uczniów.

Burza odsłania naszą bezradność i odkrywa te fałszywe i niepotrzebne pewniki, z jakimi zbudowaliśmy nasze programy działania, nasze plany, nasze nawyki i priorytety. Pokazuje nam, jak uśpiliśmy i porzuciliśmy to, co karmi, podtrzymuje i daje siłę naszemu życiu i naszej wspólnocie. Burza odsłania wszystkie postanowienia, by „zapakować” i zapomnieć o tym, co karmiło dusze naszych narodów; wszystkie te próby znieczulenia pozornie „zbawczymi” nawykami, niezdolnymi do odwoływania się do naszych korzeni i przywoływania pamięci naszych starszych, pozbawiając nas tym samym odporności niezbędnej do stawienia czoła przeciwnościom losu.

Wraz z burzą opadła maska tych stereotypów, za pomocą których ukrywaliśmy nasze „ego”, stale się martwiąc o własny obraz. Po raz kolejny odkryto tę (błogosławioną) wspólną przynależność, od której nie możemy uciec: przynależność jako braci.

„Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?”. Panie, dziś wieczorem Twoje Słowo uderza i dotyka nas wszystkich. W tym naszym świecie, który kochasz bardziej niż my, ruszyliśmy naprzód na pełnych obrotach, czując się silnymi i zdolnymi do wszystkiego. Chciwi zysku, daliśmy się pochłonąć rzeczom i oszołomić pośpiechem. Nie zatrzymaliśmy się wobec Twoich wezwań, nie obudziliśmy się w obliczu wojen i planetarnych niesprawiedliwości, nie słuchaliśmy wołania ubogich i naszej poważnie chorej planety. Nadal byliśmy niewzruszeni, myśląc, że zawsze będziemy zdrowi w chorym świecie. Teraz, gdy jesteśmy na wzburzonym morzu, błagamy cię: „Zbudź się Panie!”.

„Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?”. Panie, kierujesz do nas apel, apel o wiarę. Nie polega ona na tym, żeby być przekonanym, że istniejesz, ale na tym, by przyjść do Ciebie i zaufać Tobie. W tym Wielkim Poście rozbrzmiewa Twój naglący apel: „Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem” (Jl 2, 12). Wzywasz nas, byśmy wykorzystali ten czas próby jako czas wyboru. Nie jest to czas Twojego sądu, ale naszego osądzenia: czas wyboru tego, co się liczy, a co przemija, oddzielenia tego, co konieczne od tego, co nim nie jest. Jest to czas przestawienia kursu życia ku Tobie, Panie, i ku innym. I możemy spojrzeć na wielu przykładnych towarzyszy drogi, którzy w obliczu strachu zareagowali oddając swoje życie. To sprawcza moc Ducha wylana i ukształtowana w odważnych i wielkodusznych aktach poświęcenia się. Jest to życie Ducha zdolne do wyzwolenia, docenienia i ukazania, że nasze życie jest utkane i podtrzymywane przez zwykłych ludzi – zwykle zapomnianych – którzy nie pojawiają się w nagłówkach gazet i magazynów, ani na wielkich wybiegach ostatniego spektaklu, ale bez wątpienia zapisują dziś decydujące wydarzenia naszej historii: lekarze, pielęgniarze i pielęgniarki, pracownicy supermarketów, sprzątaczki, opiekunki, przewoźnicy, stróżowie porządku, wolontariusze, księża, zakonnice i bardzo wielu innych, którzy zrozumieli, że nikt nie zbawia się sam. W obliczu cierpienia, gdzie miarą jest prawdziwy rozwój naszych narodów, odkrywamy i doświadczamy modlitwy arcykapłańskiej Jezusa: „aby wszyscy stanowili jedno” (J 17, 21). Ileż osób codziennie wykazuje się cierpliwością i wlewa nadzieję, starając się nie siać paniki, lecz współodpowiedzialność. Iluż ojców, matek, dziadków i babć, nauczycieli ukazuje naszym dzieciom, za pomocą małych, codziennych gestów, jak stawić czoło kryzysowi i przejść przez niego, dostosowując nawyki, wznosząc oczy i rozbudzając modlitwę. Ileż osób się modli, ofiarowuje i wstawia się dla dobra wszystkich. Modlitwa i cicha posługa: to nasza zwycięska broń.

„Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?”. Początkiem wiary jest świadomość, że potrzebujemy zbawienia. Nie jesteśmy samowystarczalni, sami toniemy; potrzebujemy Pana jak starożytni żeglarze gwiazd. Zaprośmy Jezusa do łodzi naszego życia. Przekażmy Mu nasze lęki, aby On je pokonał. Podobnie jak uczniowie doświadczymy, że z Nim na pokładzie nie dojdzie do katastrofy. Bo Boża moc polega na skierowaniu ku dobru wszystkiego, co się nam przytrafia, także rzeczy złych. Wnosi On w nasze burze pokój ducha, bo z Bogiem życie nigdy nie umiera.

Pan rzuca nam wyzwanie i w czasie burzy zaprasza nas do rozbudzenia i uaktywnienia solidarności i nadziei zdolnych nadać trwałość, wsparcie i znaczenie tym godzinom, w których wszystko wydaje się tonąć. Pan budzi się, aby rozbudzić i ożywić naszą wiarę paschalną. Mamy kotwicę: w Jego krzyżu zostaliśmy zbawieni. Mamy ster: w Jego krzyżu zostaliśmy odkupieni. Mamy nadzieję: w Jego krzyżu zostaliśmy uzdrowieni i ogarnięci, aby nic i nikt nas nie oddzielił od Jego odkupieńczej miłości. Pośród izolacji, w której cierpimy z powodu braku uczuć i spotkań, doświadczając braku wielu rzeczy, po raz kolejny posłuchajmy wieści, która nas zbawia: On zmartwychwstał i żyje obok nas. Pan nas wzywa ze swego krzyża do odkrycia na nowo życia, które nas czeka, do spojrzenia na tych, którzy nas potrzebują, aby umocnić, rozpoznać i pobudzić łaskę, która jest w nas. Nie gaśmy knotka o nikłym płomieniu (por. Iz 42, 3), który nigdy nie słabnie, i pozwólmy, aby na nowo rozpalił nadzieję.

Przyjąć Jego krzyż, znaczy odnaleźć odwagę, by wziąć w ramiona wszystkie przeciwności obecnego czasu, porzucając na chwilę naszą tęsknotę za wszechmocą i posiadaniem, by uczynić miejsce dla twórczości, którą może wzbudzić jedynie Duch. Oznacza odnaleźć odwagę do otwarcia przestrzeni, gdzie wszyscy mogą się poczuć powołani i zezwolić na nowe formy gościnności, braterstwa i solidarności. W Jego krzyżu zostaliśmy zbawieni, aby przyjąć nadzieję i pozwolić, aby to ona umocniła i wspierała wszystkie środki i możliwe drogi, które mogą nam pomóc strzec siebie oraz strzec innych. Przyjąć Pana, aby przyjąć nadzieję. Oto moc wiary, która wyzwala ze strachu i daje nadzieję.

„Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?”. Drodzy bracia i siostry, z tego miejsca, które opowiada o skalistej wierze Piotra, chciałbym dziś wieczorem powierzyć was wszystkich Panu, za wstawiennictwem Matki Bożej, Uzdrowienia Jego ludu, Gwiazdy wzburzonego morza. Z tej kolumnady, która obejmuje Rzym i świat, niech zstąpi na was, jak pocieszający uścisk, błogosławieństwo Boże. Panie, pobłogosław świat, daj zdrowie ciałom i pocieszenie sercom. Wzywasz nas, byśmy się nie lękali. Ale nasza wiara jest słaba i boimy się. Ale Ty, Panie, nie zostawiaj nas na łasce burzy. Powtórz raz jeszcze: „Wy się nie bójcie!” (Mt 28, 5). A my, razem z Piotrem, „wszystkie troski przerzucamy na Ciebie, gdyż Tobie zależy na nas” (por. 1 P 5, 7).

Witam Was!  Szczęść Bożę na ten trudny czas.
Uczyńcie serca wasze według serca mego. To pragnienie Chrystusa. Serce Naszego Pana jest ciche i pokorne. Ten czas choć obfitujący w złe wiadomości niech będzie czasem ciszy, wyciszenia wewnętrznego w którym bardziej usłyszymy Boga. Niech będzie to też czas bardzo pokornego przyjęcia sytuacji  w którą weszliśmy. Nie sposób podjąć krzyża jeżeli wpierw nie uzbroję się w pokorę. Pokorne przyjęcie tego wszystkiego co na nas spadło da nam siłę do dźwigania z łaską Boga każdego krzyża. Uczy nas tego nasza Matka Maryja, która wczoraj powiedziała Bogu pokorne fiat. Niech mi się stanie według woli Twojej. Maryjo moja piękna Nauczycielko.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Jakie to dziwne, dzisiejsza niedziela to niedziela radości, bo zbliża się nasze odkupienie. Bóg nasz wzywa nas do radości pośród takiego poziomu lęku i smutku rodzącego się w obliczu zalewającej świat pandemii. Bóg jednak widzi inaczej . My postrzegamy to co widzimy oczami ciała, Bóg patrzy w serce. Oczy ciała widzą tylko wąską perespektywę, Bóg widzi to co zamknięte dla oka.. Bóg przypomina mi dzisiaj wobec tego wszystkiego co przeżywam i co przeżywa świat, wybrałem sobie ciebie, tak jak wybrałem Dawida, aby właśnie jego namaścić na króla nad Izraelem, tak jak wybrałem sobie tego niewidomego od urodzenia człowieka, aby na nim dokonały sie dzieła Boże. Tak samo wybrałem ciebie aby być twoim Pasterzem, aby cię kochać, aby cie chronić i przede wszystkim, aby cię zbawić. Mówi nam dziś Pan nie lękaj się moja trzódko, nawet kiedy wasze oczy z przerażeniem patrzą na całe to zło. Ja to zło pokonam, bo zależy mi na tobie. Pragnę żebyście mnie poznali, żebyście mi uwierzyli, żebyście tak jak niewidomy w sadzawce Siloam tak wy w sakramencie pokuty pozwolili mi otworzyć wasze oczy, wyść z ciemności grzechui pomóc wam się nawrócić. Może ta pandemia to pierwszy etap naszego uzrowienia. Już widac ile dobra jest w nas, jak wielu którzy jeszcze misiąc temu mówili o sobie że są niewierzący dziś jak ten lekarz z Włoch stajemy pzred Bogiem z ufnością i w Nim szykamy siły i nadziei.

Pozdrawiam Was. Życzę spokojnego tygodnia. Zachęcam do wyłączenia wiadomości telewizyjnych i zapraszam do duchowej jedności całej naszej parafii w codziennych modlitwach o 20.30

ks. Krzysztof